Affan dededen kalan...
8 Aralık Pazartesi 2008
Geçenlerde Bursa’da hediye edilen bir kitap, beni çocukluğumun haylaz bayram sokaklarına götürdü; mazinin sadece güzellikleri gösteren perdesine dalgın bakakaldım.
Araştırmacı yazar Yılmaz Akkılıç’ın Bursa Belediyesi’nce basılan kitabı, “Sokak Oyunları” adını taşıyordu.
Sayfaları çevirdikçe, sanki “Affan dedeye para saydım/ sattı bana çocukluğumu...”
Çiçekleri solmuş, betona boğulmuş eski bir “arsa”da oyuna daldım.
* * *
Asırlardır sokakta, arsada, bahçede büyüyen çocukluk, bir kuşak içinde eve, odaya kapanıp bilgisayar başına hapsolduğundan, bizim oyunlar da onlarla birlikte tarih sahnesinden çekilmiş, yenileriyle yer değiştirmişti.
Akkılıç, buna direnmek için, eski kuşak Bursalılara çocukken oynadıkları oyunları anlattırmış, bu anlatımları yazıya ve fotoğrafa döküp kitaba basmış.
Her bir sayfa bana, yeniden sokağa çağıran bir ıslık gibi geldi.
Hafızaya gömülmüş bir kent mirasının nostaljik kazısı...
Toza bulanmış renkli bir bayrağın, hayalleri ekrana sığmış bir kuşağa devir teslim töreni...
Bazılarınıza yabancı da olsa, beni kuyruğuna takan bu güzelim uçurtmayla sizi de uçurmak istedim bir süre...
Bayramdan istifade...
Mazinin oyun bahçelerinde...
* * *
“Uzun eşek”i, “çanak çömlek”i, “birdirbir”i, “körebe”yi, “köşe kapmaca”yı, “kukalı saklambaç”ı, “istop”u geçiyorum. Bunlar kısmen de olsa yaşamayı, hatırlanmayı başaranlar...
Ama “lik” hepten yok oldu mesela...
“Misket”e, “bilye”ye para yetmediğinde bakkalın arka bahçesinden toplanmış gazoz kapaklarıyla oynanan “baş”lar, “tumba”lar tarihe karıştı.
“Misket”i olanlar da “müselles”i unuttu (ki bunun “üçgen” anlamına geldiğini biz de bilmezdik o zaman...)
Ya “çivi”... “kuyu”?
Her yere asfalt dökülünce onlar da toprak oldu.
* * *
Kızlar “üçtaş”ı, “beştaş”ı hatırlar belki...
Ama onlar da “ayak ipi”nden vazgeçti. 2 metre arayla karşı karşıya duran iki kızın bilek hizalarından başlayıp kademeler halinde bel hizasına dek yükselttikleri lastik bir ipe basarak söylenen tekerlemeler duyulmaz oldu.
Neyse ki hâlâ okul bahçelerinde “sek sek”in tebeşirle çizilmiş 8 karesini görüyorum.
Bazen hafıza tazeler gibi, rakamları üzerinde tek ayak zıplıyorum.
* * *
Üç tekerlekli bisikletler, çemberler, tornetler...
Saha darlığından icat edilmiş “Japon kale”ler...
İç içe geçmiş patlak plastik toplar, uzun direksiyonlu tel arabalar, urganla kırbaçlanan topaçlar, bilek morartan laklaklar, eski okul çantalarından kızaklar, barut kokulu çatapatlar, sesi mecburen bizim ağızlarımızdan çıkan uyduruk tabancalar...
Birlikte yattığımız, atmalara, satmalara kıyamadığımız, hatta tamiratını da kendimiz yaptığımız gösterişsiz oyuncaklar...
Tabii ki zaman geçip nesiller yenilendikçe unutulacaklar.
Ama yerlerine geçen “playstation”ların, “psp”lerin dehşetini gördükçe, “Sims”i takıp kendi başına “evcilik” oynayan kızları izledikçe, sokağı tanıyamadan eve kapanmış, alışveriş merkezi dışında gezecek yeri kalmamış yeni kuşağın bu hali, “yakan top” yemiş gibi yakıyor içimi...
O yüzden bu bayram günü, “kapı hakkı” neyse verip “Bezirgânbaşı” köprüsünden geçiyorum.
Mazinin o tozlu arsalarında keyifle dolaşıyorum.
Hepinize çocukluğumun bilyeleri kadar rengârenk bir bayram diliyorum.
Monday, December 8, 2008
Thursday, November 27, 2008
iŞLERİ KÜÇÜMSEMEYELİM, TEMBELLİK ETMEYELİM.
Email ile gelen bir yazıyı paylaşmak istiyorum.
Üzeyir Garih ten bir yazı, sanırım kitaplarından birisinden, hangisi olduğunu gönderen olursa yayınlamak isterim. Benim okuduğumda değildi.
Güzel bir kişisel gelişim yazısı.
1951 yılının Temmuz ayında 17 arkadaşımla birlikte İTÜ Makine
Fakültesi'nden başarılı bir öğrenci olarak mezun oldum.O gün hayatımın en mutlu günlerinden biriydi. Sınavlara hazırlanmaktan para getirebilecek işleri altı aydır ihmal etmiştim. Parasızdım. Ancak Yüksek Mühendis diplomasını kazanmış olmaktan dolayı mutluydum.O sabah motor dersi hocalarımız, ikisi de asistan olarak çalışan Prof. Necmettin Erbakan ve Prof. Hakkı Öz'ün karşısında başarılı bir motor sınavı ve mezuniyete hak kazanmıştım. Bu olayı kutlamak için bir arkadaşımla Moda'da yazın ilk deniz banyosunu yapmayı ve kendimize bir ziyafet çekmeyi kararlaştırdık. Mayolarımızı yanımıza almıştık.Arkadaşı m Moda'ya gitmeden önce yeni inşa edilen Levent Mahallesi'nde otobüsle bir tur atıp Türkiye'de o gün için yepyeni bir olay olan bir uydu villa kenti gezip görmeyi teklif etti. Merakla kabul ettim. Levent,alt yapısı tamamlanmış villaları toparlar görünümdeydi.Yolları o zamanlar pek ender rastlanan bir şekilde tamamen asfalttı. Otobüsten inip merakla yürürken bir villanın kapısının önünde villa sahibi ile bir amelenin yüksek sesle tartışmalarına tanık olduk. Merakla yaklaştık.
Bizi gören villa sahibi sanki içini dökmek ister gibi bize dönerek:
-Burada temizlenecek bir su deposu var. Tam yevmiye veriyorum yapmıyor.Ne ister bilmem ki, diyordu.
Amele ise;
-Bu iş geceye kadar sürer, kurtarmaz! Kahveye gidip yarına kadar uygun iş ayarlarım, diyordu.
Arkadaşımla aynı şeyi düşünmüş gibi bakıştık. İkimiz de parasız sayılırdık. Amele yevmiyesi ise 6 lira idi. Bizim o günkü ihtiyacımızın hemen hemen iki misli.
Villa sahibine bu işi yapmaya hazır olduğumuzu söyleyince,
amele homurdanarak
-Canınız çıksın da anlayın halimizi, diyerek uzaklaştı.
Mayoları mızı giydik. Deponun pırıl pırıl temizlenmesi bir saat sürmemişti. O sıcak yaz gününde bahçede hortumla duşlandık. Havlu fabrikası sahibi olduğunu sonradan öğrendiğimiz ev sahibi,kim olduğumuzu anladıktan sonra altışar lira ile birer havlu hediye ederek ve birer gazoz ikram ederek uğurladı.Bu işte kanımca tek kaybeden 'Kurtarmaz!' diyen amele olsa gerek. İş mi çoktu? Insanlar mi tembeldi? Neyi 'kurtarmaz' idi? Bu güne kadar da anlamis degilim
Uzeyir GARİH
Dr. Üzeyir Garih eserlerine bu linkten ulaşabilirsiniz.
http://www.uzeyirgarih.alarko.com.tr/baskankitap1/BBatkitap.htm
Üzeyir Garih ten bir yazı, sanırım kitaplarından birisinden, hangisi olduğunu gönderen olursa yayınlamak isterim. Benim okuduğumda değildi.
Güzel bir kişisel gelişim yazısı.
1951 yılının Temmuz ayında 17 arkadaşımla birlikte İTÜ Makine
Fakültesi'nden başarılı bir öğrenci olarak mezun oldum.O gün hayatımın en mutlu günlerinden biriydi. Sınavlara hazırlanmaktan para getirebilecek işleri altı aydır ihmal etmiştim. Parasızdım. Ancak Yüksek Mühendis diplomasını kazanmış olmaktan dolayı mutluydum.O sabah motor dersi hocalarımız, ikisi de asistan olarak çalışan Prof. Necmettin Erbakan ve Prof. Hakkı Öz'ün karşısında başarılı bir motor sınavı ve mezuniyete hak kazanmıştım. Bu olayı kutlamak için bir arkadaşımla Moda'da yazın ilk deniz banyosunu yapmayı ve kendimize bir ziyafet çekmeyi kararlaştırdık. Mayolarımızı yanımıza almıştık.Arkadaşı m Moda'ya gitmeden önce yeni inşa edilen Levent Mahallesi'nde otobüsle bir tur atıp Türkiye'de o gün için yepyeni bir olay olan bir uydu villa kenti gezip görmeyi teklif etti. Merakla kabul ettim. Levent,alt yapısı tamamlanmış villaları toparlar görünümdeydi.Yolları o zamanlar pek ender rastlanan bir şekilde tamamen asfalttı. Otobüsten inip merakla yürürken bir villanın kapısının önünde villa sahibi ile bir amelenin yüksek sesle tartışmalarına tanık olduk. Merakla yaklaştık.
Bizi gören villa sahibi sanki içini dökmek ister gibi bize dönerek:
-Burada temizlenecek bir su deposu var. Tam yevmiye veriyorum yapmıyor.Ne ister bilmem ki, diyordu.
Amele ise;
-Bu iş geceye kadar sürer, kurtarmaz! Kahveye gidip yarına kadar uygun iş ayarlarım, diyordu.
Arkadaşımla aynı şeyi düşünmüş gibi bakıştık. İkimiz de parasız sayılırdık. Amele yevmiyesi ise 6 lira idi. Bizim o günkü ihtiyacımızın hemen hemen iki misli.
Villa sahibine bu işi yapmaya hazır olduğumuzu söyleyince,
amele homurdanarak
-Canınız çıksın da anlayın halimizi, diyerek uzaklaştı.
Mayoları mızı giydik. Deponun pırıl pırıl temizlenmesi bir saat sürmemişti. O sıcak yaz gününde bahçede hortumla duşlandık. Havlu fabrikası sahibi olduğunu sonradan öğrendiğimiz ev sahibi,kim olduğumuzu anladıktan sonra altışar lira ile birer havlu hediye ederek ve birer gazoz ikram ederek uğurladı.Bu işte kanımca tek kaybeden 'Kurtarmaz!' diyen amele olsa gerek. İş mi çoktu? Insanlar mi tembeldi? Neyi 'kurtarmaz' idi? Bu güne kadar da anlamis degilim
Uzeyir GARİH
Dr. Üzeyir Garih eserlerine bu linkten ulaşabilirsiniz.
http://www.uzeyirgarih.alarko.com.tr/baskankitap1/BBatkitap.htm
Tuesday, November 25, 2008
Devrim Otomobil öyküsü (Devrim Arabaları)
Yıl 1961. Ordunun binek otomobil gereksinimini karşılamak için, cumhurbaşkanı Cemal Gürsel otomobil üretilmesini ister. 16 Haziran 1961’de Devlet Demiryolları Fabrikaları ve Türk mühendislerine görev düşer. Tamamen Türk mühendislerince, Türk yapımı bir otomobil yapılmasına karar verilir. Yapılan üst düzey toplantılarda alınan kararla, dört buçuk ay gibi bir zamanda Devrim Otomobil’in tamamlanması gerekmektedir. Otomobil 29 Ekim 1961 Cumhuriyet Bayramı’na yetişmelidir. Ödenek, bir milyon dört yüz bin Türk Lirası’dır.
İnanılmaz şey gerçekleştirilir, Türk mühendisleri gece gündüz, büyük bir özveri ve azimle Devrim Otomobil’i yetiştirirler. Eski bir altı silindirli Chevrolet motorunun iki silindiri kesilerek kalıp yapılmış, motor gövde ve başlığı Sivas Demiryolları Fabrikası’nda dökülmüştür. Ankara Fabrikası’nda işlenmiştir. Segman, piston Eskişehir’de yapılıp, Ankara Fabrikası’nda monte edilmiştir. Gücü kırk BG'dür. Şanzımanlar tamamen yerli olarak Ankara Fabrikası'nda yapılmıştır. Orijinal jantlarında ve kaputta “Devrim” yazmaktadır. Ön panel kadranları Türkçedir; yani “yağ”, “benzin”, “hararet”.
Devrim Otomobil’in son eksiklikleri Eskişehir-Ankara arasında trende giderilir. İki otomobil vardır trende; cilalanır, tehlikeye karşılık benzin koyulmaz. Cumhuriyet Bayramı törenine cumhurbaşkanı bu otomobille gitmek istemektedir. Törene cumhurbaşkanını götürecek otomobile zamanında benzin koyulması unutulur. Yüz metre sonra otomobil durur… Direksiyondaki mühendisin benzin bitti demesi üzerine cumhurbaşkanı; “Batı kafasıyla otomobil yaptınız, Doğu kafasıyla benzin koymayı unuttunuz,” der. İkinci otomobile benzin koyularak yola devam edilir ancak; “Devrim Otomobil” basının diline düşmüştür artık…
Ertesi gün bütün basın, arkasına yerli ve yabancı işbirlikçi güçleri alarak "Devrim"e saldırırlar. Türk mühendisleri ve Türk otomobili yerden yere vurulur. Hiçbir yerde, hiçbir otomobil bu kadar karalanmamıştır. Kimileri modeli çalıntı der, kimileri Türk mühendislerinin yetersizliklerini eleştirir. Öteki otomobil ile Anıtkabir’e gidildiğinden hiç söz edilmez. Bunca paranın boşa gittiğinden bahsedilir ancak; mekanize duruma geçmekte olan Türkiye’nin, at yetiştirmek için yirmi beş milyon TL harcamasından hiç söz eden olmaz… Bu duruma, 27 Mayıs 1960 devrimine bir tepki (darbe de diyebilirsiniz) nedenlerden biridir. Bir diğer neden, “devrim” sözcüğüne duyulan alerjidir. Süleyman Demirel devrim sözcüğünden nefret eder… Seri üretime 1964’te geçilmesi planlanırken maalesef proje rafa kaldırılır.
Seri üretimi devam etseydi, belki de gelişip zenginleşen bir otomobil sanayiimiz olacaktı. Çünkü, bakıyoruz da o zamanlar otomobil sanayi diye bir şeyi olmayan Japonya ve Güney Kore nerelere varmışlar… Çıkarları zedelenenler, bu durumu engellemek için ellerinden geleni yaptılar, hala da yapmaktalar. Bugün yabancı patent sahiplerinin ekmeğine yağ sürmekteler.
Bütün bulara karşılık “Devrim Otomobil” hala ayaktadır. Üretilen dört otomobilden bir “devrim” Eskişehir TULOMSAŞ bahçesine yapılan özel garaj müzesinde sergilenmektedir ve çalışır durumdadır.
Kaynak : http://www.hafif.org/yazi/devrim-otomobil-oykusu
Tasarım Kalıpları Makale
Interface ve soyut sınıflar , Tasarım kalıpları ile ilgili makale ve kitaplar.
http://www.kurumsaljava.com/2008/11/24/tasarim-prensipleri/
http://www.kurumsaljava.com/2008/11/24/tasarim-prensipleri/
Wednesday, October 8, 2008
Şiir (Cemal Süreyya)
“Son kötü günleri yaşıyoruz belki/
İlk güzel günleri de yaşarız belki/
Kekre bir şey var bu havada/
Geçmişle gelecek arasında/
Acıyla sevinç arasında/
Öfkeyle bağış arasında...”
İlk güzel günleri de yaşarız belki/
Kekre bir şey var bu havada/
Geçmişle gelecek arasında/
Acıyla sevinç arasında/
Öfkeyle bağış arasında...”
Sunday, September 28, 2008
Bayram öncesi (Hakkı Yalçın - Alıntıdır)
Bayram öncesi
Yazdığımız mektuplar vardı, adreslerini yitirdiğimiz. Bayram kartlarımız vardı.
Cep telefonlu teknik çağa yenik düştükten sonra, hepsinin anlamını da yitirdik.
Yeniden icat ettiğimiz kurallarla, sevgisizliğin hangi sokaklarında dolaşıyoruz kim bilir! O yüzden ölümler sıradanlaştı.
Saygısızlık ülke sınırlarını aştı.
Her bayram öncesinde, neler kaybettiğimizi daha iyi anlıyoruz.
***
El örgü kazaklarımız vardı, şimdi tel örgüler arkasında düşlerimiz var.
Ağzı bozulmuş politikanın.
Sadece paranın dediği oluyor.
Demokrasi sizlere ömür.
Cep telefonları sevgi ve saygı haramisi.
***
Televizyon reklamlarında, torununa şimdiki Ramazanlar'ın güzelliğini anlatan dede, örnek olarak "bonusu" gösteriyor.
Tüketimin getirisini.
Gösterecek başka bir güzelliği yok çünkü!
Dünü de kendine çekiyor sistem, yarını da.
Dedeleri de yanına çekiyor, torunları da...
***
Mektupları yitirmekle, neleri yitirdiğimizi fark etmedik. Ihlamur kokusunu unuttuk, poşetli çaylara yenik düşerken.
Kalplerin içinde kalan, fotoğraflı kalp kolyelerin dışında kaldık.
Bir masaldık o mektuplarda.
Birimiz hepimiz içindi, hepimiz birimiz için...
Şimdi cebinizdeki telefona sorun bakalım, böyle bir cömertliğe izin verecek mi?
Televizyonlara akıl danışın bakalım, sabah programlarında hayatınızın hikayesi kaç para ediyor?
***
Sizleri iliğinize kadar sömürenler, içinizdeki sevgileri bile kuruttular da, haberiniz yok.
Sizin sadece telefonlarınız var.
Kire batmış televizyonlarınız.
Bizim mektuplarımız hala duruyor.
Telefonda mesajlar yerine, bayram kartlarımızı kullanıyoruz inatla.
Bizler mazi gazileriyiz.
Hala aşktan yaralı, hala bayramlarda el öpecek büyüklerini arayan...
***
Kadir Gecesi'nde ne çok kandil mesajı çekildi...
Sizler büyüklerinizin kandilini mesajla kutlarken, telefon şirketleri ikiye katladı kazancını...
Giden sadece para olsa neyse...
Geleneklerimiz gitti...
Mektuplar gibi... Saygılar gibi...
http://www.takvim.com.tr/yaz1206-3140-117.html
Yazdığımız mektuplar vardı, adreslerini yitirdiğimiz. Bayram kartlarımız vardı.
Cep telefonlu teknik çağa yenik düştükten sonra, hepsinin anlamını da yitirdik.
Yeniden icat ettiğimiz kurallarla, sevgisizliğin hangi sokaklarında dolaşıyoruz kim bilir! O yüzden ölümler sıradanlaştı.
Saygısızlık ülke sınırlarını aştı.
Her bayram öncesinde, neler kaybettiğimizi daha iyi anlıyoruz.
***
El örgü kazaklarımız vardı, şimdi tel örgüler arkasında düşlerimiz var.
Ağzı bozulmuş politikanın.
Sadece paranın dediği oluyor.
Demokrasi sizlere ömür.
Cep telefonları sevgi ve saygı haramisi.
***
Televizyon reklamlarında, torununa şimdiki Ramazanlar'ın güzelliğini anlatan dede, örnek olarak "bonusu" gösteriyor.
Tüketimin getirisini.
Gösterecek başka bir güzelliği yok çünkü!
Dünü de kendine çekiyor sistem, yarını da.
Dedeleri de yanına çekiyor, torunları da...
***
Mektupları yitirmekle, neleri yitirdiğimizi fark etmedik. Ihlamur kokusunu unuttuk, poşetli çaylara yenik düşerken.
Kalplerin içinde kalan, fotoğraflı kalp kolyelerin dışında kaldık.
Bir masaldık o mektuplarda.
Birimiz hepimiz içindi, hepimiz birimiz için...
Şimdi cebinizdeki telefona sorun bakalım, böyle bir cömertliğe izin verecek mi?
Televizyonlara akıl danışın bakalım, sabah programlarında hayatınızın hikayesi kaç para ediyor?
***
Sizleri iliğinize kadar sömürenler, içinizdeki sevgileri bile kuruttular da, haberiniz yok.
Sizin sadece telefonlarınız var.
Kire batmış televizyonlarınız.
Bizim mektuplarımız hala duruyor.
Telefonda mesajlar yerine, bayram kartlarımızı kullanıyoruz inatla.
Bizler mazi gazileriyiz.
Hala aşktan yaralı, hala bayramlarda el öpecek büyüklerini arayan...
***
Kadir Gecesi'nde ne çok kandil mesajı çekildi...
Sizler büyüklerinizin kandilini mesajla kutlarken, telefon şirketleri ikiye katladı kazancını...
Giden sadece para olsa neyse...
Geleneklerimiz gitti...
Mektuplar gibi... Saygılar gibi...
http://www.takvim.com.tr/yaz1206-3140-117.html
Monday, September 1, 2008
How To Demo Your Startup
Jason Calacanis’ most recent post to his email mailing list is particularly relevant to our audience. He’s spoken with 200 companies in ten minute increments as they give their pitch to be a part of the upcoming TechCrunch50 conference. I agree with all of his thoughts below based on my own experience getting pitched from thousands of startups over the last three years. If you are pitching a company to the press, a conference, a potential employee or an investor, bookmark this. You’ll be glad you did.
The best chance for success of course is to have a killer product to show. In which case it doesn’t really matter if you show up late to the call and do it from a cell phone while sitting in an underground parking garage with the music playing. But on the margin advice like this is hugely valuable because it helps the listener understand exactly what your product is, and how clearly you understand the challenges ahead of you.
The full text of Jason’s email is below. You can request to join the mailing list here.
For the past 10 days I’ve sat through 200 company demos for the TechCrunch50 conference. These demos are mostly done over the phone for 10 minutes using the phone and web conferencing software like WebEx or Adobe’s wonderful new “Connect” service.
After doing 2,500 minutes of demos (40 hours) this year and many more last year for the conference, I’ve learned a lot about what makes for a great demo and what makes for a horrible demo. Since demoing your idea is a key to your success as an entrepreneur, I thought I would share everything I know in a few simple bullet points.
These tips are applicable to presenting in front of an investor, a partner as well as a demo style conference. Of course, every situation is different so consider these loose guidelines.
Background: The TechCrunch50 conference is taking places on September 8-10th in San Francisco and you can find more information here: www.techcrunch50.com. Mike Arrington of TechCrunch.com and I started the event last year as a place where fifty startup companies could launch their products without having to pay a fee (i.e. the incumbent conference called DEMO charges $18,500 to launch a startup company–that’s really low/abusive in my book). Google, Microsoft, Yahoo, Sequoia Capital and a bunch of other fine partners have joined us in hosting the event.
1. Show your product within the first 60 seconds
——————————————-
Most folks start their presentations with information like the size of the market they are tackling (tens of billions, we only need 1%!), their inflated corporate bios, the philosophical approach they’re
taking, and boring Powerpoint graphics explaining some convoluted workflow of their product.
The longer it takes for you to show your product, the worse your product is. Folks who have a kick-ass product don’t spend five or ten minutes “setting the stage” or “giving the background.” Folks with killer products CAN’T WAIT to show you their product. Their demos start with their homepage and quickly jump into the users experience. If a picture tells a thousand stories, then a product demo tells a million.
Show your product immediately, and if you don’t have a product to show don’t take the meeting.
2. The best products take less than five minutes to demo
——————————————-
The greatest tech products over the past 10 years would take no more than five minutes each to demo. For example:
a) Larry and Sergey could demo Google search in less than five minutes. Here’s a box, type something in and you get a huge reward.
b) Steve Jobs could demo the iPod in less than five minutes. Plug it in, put in your CDs and it syncs your music. Turn it on and use the wheel to select what songs you want to listen to.
c) Chris DeWolfe could demo MySpace in less than five minutes. Sign up, fill out your profile, and add your friends. For bonus points add some widgets to your page.
I think you get the idea: the better the product the LESS time it takes to demo. If your product demo takes more than five minutes to demo, it probably sucks. All the tiny little features that matter to
you are of course important–God is in the details–however, when presenting your company, you don’t have to show them. Larry and Sergey wouldn’t open up the advanced search tab and the list of operators you can use in Google during a demo.
Steve Jobs does take the demo details to a fairly detailed level, but you and I are not Steve Jobs. There is only one Steve Jobs and there is only one Apple. You’re never going to build something as cool as Steve, and as such there is no need for you to talk about your product for five or ten minutes.
3. Leave people wanting more.
——————————————-
If you take my advice in point two, then folks should be either blown away or intrigued by your core product. If they are not somewhere in that spectrum, you need to rebuild your core product.
When I pitched Mahalo to investors, I had five sheets of paper with different search results on each. I put them on a table and said which one is the best. Obviously I knew my result was the best, and that
simple demonstration lead to MASSIVE discussion: how was the page built? how long did it take to build? what would it cost to make that page? how often do you need to update it? how can you scale that business? how many pages can you create before it breaks even?
It’s best for folks to discover the merits of your product for themselves, and it’s up to you to make such a compelling core product that they are intrigued enough to explore it.
4. Talk about what you’ve done, not what you’re going to do.
——————————————-
Weak startups and their leaders seem to immediately start talk about “what’s next,” as opposed to focusing on the core product. Anyone can say we’re going to add: a mobile version, collaborative filtering, an advertising network, visualizations, a marketplace, a browser plugin, a browser and a social network to their product. In fact, given the amount of open source and off the shelf software out there, combined with the large number of developers in the world, anyone can bolt these things on to their service in a week or three.
Who cares what you’re going to bolt on to your startup? What really matters is the core functionality of your startup.
Steve Jobs has become at once the world’s greatest salesman and product developer because he only announces Apple’s achievements. He doesn’t waste time on what Apple’s going to do: he talks about the here and now. Microsoft’s old strategy was to talk about products that were coming and that put them in the horrible position of having to backpedal when they changed their mind about a product.
5. Understand your competitive landscape–current and historical.
——————————————-
This year I’ve had three companies show me group SMS messaging products, and most of them did not know what UPOC.com was (Gordon Gould’s group SMS messaging service that was five years ahead of its time). I’ve had three or four companies over the past two years of TechCrunch50 conferences pitch me on Third Voice–the controversial “web annotation” service from Web 1.0. [Side note: I loved the concept of Third Voice so much I considered starting a company like it and even bought the domain name annotated.com.]
When I pitched the idea for Weblogs, Inc. to Mark Cuban, Yossi Vardi and Jeff Bezos, I understood all the niche email marketing and newsletter companies from the early and mid-nineties cold. I researched why they worked and why they failed, and I knew which ones were sold and bought and by whom. When I pitched Mahalo to Sequoia Capital, I knew the history of human-powered search and directories from DMOZ to Yahoo Directory to LookSmart.
If you don’t know the competitive landscape, and the shoulder’s you’re standing on, folks are not going to be comfortable giving you their money, time or attention.
6. Short answers are best.
——————————————-
When taking questions about your product answer questions shortly. This is a very challenging thing for many people–including myself–to do. If you’re like me, you’ve probably thought out your startup’s
issues a thousand different ways. When I sit at the poker table I play a game where I think out every possible scenario for not only my hands, but the hands of my opponents (this is fairly standard among
advanced poker players from what I understand).
Say I have Ace King and I raised out of position and the button called my raise pre-flop. Then they re-raised me on the flop, which had an Ace. What does that tell me? They could have an ace, they could have two aces and have slow played me, they could have a medium pocket pair and they want to see if I have an ace, maybe they are on a flush or straight draw or maybe they suck at poker. Who the hell knows?!?! You can go insane trying to figure all these things out–that’s why poker
becomes very addictive.
The point is all that inner thinking is chaos when you try to explain it to another person. It’s pure madness after 60 seconds of talking. The best thing to do is answer the question with the most concise answer. For example, when asked “what happens if Google enters your market?” answer quickly and with confidence:
a) Google has entered many markets, but they are only #1 in search and search advertising. They trail in social networking to MySpace and Facebook, in classifieds to Craigslist, in news to Yahoo and AOL, in email to Microsoft, AOL, and Yahoo, and in instant messaging to Microsoft, AOL, and Yahoo.
b) We’re not sure if Google will enter our market, but hopefully we’ll have developed our product enough that it will be a real sustainable business by that time.
c) We think Google might enter our market at some point, and if they do they and their competitors will certainly consider buying us–creating a bidding war for our entrenched position.
d) Google is a very big company right now with a very big cash machine that they have to focus on and protect–they will never do our business with our level of focus. We will out execute them on all
fronts.
These are all amazing answers (I did, after all, come up with them), and you can say them in around a minute. However, if you cram all four of these sentences together you’ve spoken for five minutes.
7. PowerPoint bullet slides are death
——————————————-
Do not make slide after slide explaining your business in bullet points, because it’s really, really boring. Powerpoint/Keynote slides that are not boring include charts, product shots, feature set tables
and the like. Things that explain big concepts with ease and grace are great, but bullet points of obvious facts show that:
a) you don’t have the ability to create a compelling story with data
b) you don’t think that much of the person being presented the information
I’m not a huge fan of “funny slides” or lots of graphics for graphics sake. You’re not pitching your company to get laughs–unless you’re on stage–you’re doing it to raise capital, close a partnership or get on stage at a conference. Keep it focused and to the point.
8. How to use this new device called the phone.
——————————————-
When presenting over the phone use a handset and a land-line… only!
It’s amazing to me that any person doing a business call would conduct it on their mobile phone. Mobile phones sound horrible 95% of the time, and they frequently cut out. If you are presenting your company take it seriously and get yourself to a landline. You have limited time and don’t want folks to miss a single word.
Speakerphones are horrible, and putting the person receiving the demo on speaker phone during a demo is just disrespectful. You can hear all the rustling, side conversations and horrible echos when you’re on speaker phone. When doing a demo pick up the handset and speak. If you go to a Q&A session then use speaker phone. That’s why it exists.
Only use a headset if it is very, very high-fidelity and you have the microphone right up to your mouth. Also, don’t eat, drink or breath heavy into the microphone or you run the risk of sounding like an animal. I use an amazing Plantronics headset, and I like me some Green Matcha tea, but I hit the mute key when I sip!
I know it sounds crazy to have a discussion about how to use the phone, but the majority of these young people actually think it’s acceptable to have two or three drop offs in a call–it’s not. Grow up
and get a land line.
9. How to handle questions you don’t know the answer to
——————————————-
After you do your concise presentation you’re hopefully going to get a lot of questions. Here are some important tips to consider when you don’t know the answer cold:
a) take a moment to think about the question. You can even say “Hmmm… that’s a good question. Let me think about that for a second.” Folks appreciate a little consideration when someone takes a
question.
b) if you don’t have an answer be honest and say you don’t. There are many ways to say this including: “I’m not really sure, I’m going to have to think about that for a bit and get back to you,” or “I’m not sure to be honest. What do you think?”
c) feel free to think out loud and brainstorm with the person. You can do this by saying “I’ve never really considered that. Perhaps you can expand the question a little and we can explore it right now.”
d) if you’re not sure of the answer you can always say you’ll cross that bridge when you come to it. “I’m not sure how we would deal with a sudden spike in the cost of bandwidth, we would have to collect more information and answer that question down the road. It is a manageable risk factor I suppose. ”
The worst thing to do when you don’t have an answer is b.s. the person. No one has an answer for everything, except a b.s. artists. So, feel free to say you don’t know–folks find it refreshingly humble
and honest.
10. Always confirm the time of your meeting/call, and always be 15
minutes early.
——————————————-
People are really busy and meetings get mixed up. Every meeting or phone call I do is confirmed twice: once by email, and once on the day before the meeting. Reconfirming meetings makes you look like a true player and it costs you nothing. You do this by sending a simple email saying “Looking forward to seeing you tomorrow at your offices at 123 Main Street at 3pm. If anything changes you can reach me on my mobile at 310-555-1212.”
Also, be early. Come on. If you’re doing a meeting with someone who might invest in your company, do a business deal with you, etc., you can show a lot of respect by being in their lobby or on hold on the conference call five to 15 minutes ahead of time. Don’t show up more than 15 minutes ahead of time or you’ll look like a stalker. If you get to your meeting 45 minutes ahead of time go to the Starbucks and buy yourself a treat for being so on top of things. :-)
What are your best tips for giving a proper demo of your company on the phone or in person?
In your mind, what are the worst things folks have done during a presentation?
http://www.techcrunch.com/2008/08/09/how-to-demo-your-startup/
The best chance for success of course is to have a killer product to show. In which case it doesn’t really matter if you show up late to the call and do it from a cell phone while sitting in an underground parking garage with the music playing. But on the margin advice like this is hugely valuable because it helps the listener understand exactly what your product is, and how clearly you understand the challenges ahead of you.
The full text of Jason’s email is below. You can request to join the mailing list here.
For the past 10 days I’ve sat through 200 company demos for the TechCrunch50 conference. These demos are mostly done over the phone for 10 minutes using the phone and web conferencing software like WebEx or Adobe’s wonderful new “Connect” service.
After doing 2,500 minutes of demos (40 hours) this year and many more last year for the conference, I’ve learned a lot about what makes for a great demo and what makes for a horrible demo. Since demoing your idea is a key to your success as an entrepreneur, I thought I would share everything I know in a few simple bullet points.
These tips are applicable to presenting in front of an investor, a partner as well as a demo style conference. Of course, every situation is different so consider these loose guidelines.
Background: The TechCrunch50 conference is taking places on September 8-10th in San Francisco and you can find more information here: www.techcrunch50.com. Mike Arrington of TechCrunch.com and I started the event last year as a place where fifty startup companies could launch their products without having to pay a fee (i.e. the incumbent conference called DEMO charges $18,500 to launch a startup company–that’s really low/abusive in my book). Google, Microsoft, Yahoo, Sequoia Capital and a bunch of other fine partners have joined us in hosting the event.
1. Show your product within the first 60 seconds
——————————————-
Most folks start their presentations with information like the size of the market they are tackling (tens of billions, we only need 1%!), their inflated corporate bios, the philosophical approach they’re
taking, and boring Powerpoint graphics explaining some convoluted workflow of their product.
The longer it takes for you to show your product, the worse your product is. Folks who have a kick-ass product don’t spend five or ten minutes “setting the stage” or “giving the background.” Folks with killer products CAN’T WAIT to show you their product. Their demos start with their homepage and quickly jump into the users experience. If a picture tells a thousand stories, then a product demo tells a million.
Show your product immediately, and if you don’t have a product to show don’t take the meeting.
2. The best products take less than five minutes to demo
——————————————-
The greatest tech products over the past 10 years would take no more than five minutes each to demo. For example:
a) Larry and Sergey could demo Google search in less than five minutes. Here’s a box, type something in and you get a huge reward.
b) Steve Jobs could demo the iPod in less than five minutes. Plug it in, put in your CDs and it syncs your music. Turn it on and use the wheel to select what songs you want to listen to.
c) Chris DeWolfe could demo MySpace in less than five minutes. Sign up, fill out your profile, and add your friends. For bonus points add some widgets to your page.
I think you get the idea: the better the product the LESS time it takes to demo. If your product demo takes more than five minutes to demo, it probably sucks. All the tiny little features that matter to
you are of course important–God is in the details–however, when presenting your company, you don’t have to show them. Larry and Sergey wouldn’t open up the advanced search tab and the list of operators you can use in Google during a demo.
Steve Jobs does take the demo details to a fairly detailed level, but you and I are not Steve Jobs. There is only one Steve Jobs and there is only one Apple. You’re never going to build something as cool as Steve, and as such there is no need for you to talk about your product for five or ten minutes.
3. Leave people wanting more.
——————————————-
If you take my advice in point two, then folks should be either blown away or intrigued by your core product. If they are not somewhere in that spectrum, you need to rebuild your core product.
When I pitched Mahalo to investors, I had five sheets of paper with different search results on each. I put them on a table and said which one is the best. Obviously I knew my result was the best, and that
simple demonstration lead to MASSIVE discussion: how was the page built? how long did it take to build? what would it cost to make that page? how often do you need to update it? how can you scale that business? how many pages can you create before it breaks even?
It’s best for folks to discover the merits of your product for themselves, and it’s up to you to make such a compelling core product that they are intrigued enough to explore it.
4. Talk about what you’ve done, not what you’re going to do.
——————————————-
Weak startups and their leaders seem to immediately start talk about “what’s next,” as opposed to focusing on the core product. Anyone can say we’re going to add: a mobile version, collaborative filtering, an advertising network, visualizations, a marketplace, a browser plugin, a browser and a social network to their product. In fact, given the amount of open source and off the shelf software out there, combined with the large number of developers in the world, anyone can bolt these things on to their service in a week or three.
Who cares what you’re going to bolt on to your startup? What really matters is the core functionality of your startup.
Steve Jobs has become at once the world’s greatest salesman and product developer because he only announces Apple’s achievements. He doesn’t waste time on what Apple’s going to do: he talks about the here and now. Microsoft’s old strategy was to talk about products that were coming and that put them in the horrible position of having to backpedal when they changed their mind about a product.
5. Understand your competitive landscape–current and historical.
——————————————-
This year I’ve had three companies show me group SMS messaging products, and most of them did not know what UPOC.com was (Gordon Gould’s group SMS messaging service that was five years ahead of its time). I’ve had three or four companies over the past two years of TechCrunch50 conferences pitch me on Third Voice–the controversial “web annotation” service from Web 1.0. [Side note: I loved the concept of Third Voice so much I considered starting a company like it and even bought the domain name annotated.com.]
When I pitched the idea for Weblogs, Inc. to Mark Cuban, Yossi Vardi and Jeff Bezos, I understood all the niche email marketing and newsletter companies from the early and mid-nineties cold. I researched why they worked and why they failed, and I knew which ones were sold and bought and by whom. When I pitched Mahalo to Sequoia Capital, I knew the history of human-powered search and directories from DMOZ to Yahoo Directory to LookSmart.
If you don’t know the competitive landscape, and the shoulder’s you’re standing on, folks are not going to be comfortable giving you their money, time or attention.
6. Short answers are best.
——————————————-
When taking questions about your product answer questions shortly. This is a very challenging thing for many people–including myself–to do. If you’re like me, you’ve probably thought out your startup’s
issues a thousand different ways. When I sit at the poker table I play a game where I think out every possible scenario for not only my hands, but the hands of my opponents (this is fairly standard among
advanced poker players from what I understand).
Say I have Ace King and I raised out of position and the button called my raise pre-flop. Then they re-raised me on the flop, which had an Ace. What does that tell me? They could have an ace, they could have two aces and have slow played me, they could have a medium pocket pair and they want to see if I have an ace, maybe they are on a flush or straight draw or maybe they suck at poker. Who the hell knows?!?! You can go insane trying to figure all these things out–that’s why poker
becomes very addictive.
The point is all that inner thinking is chaos when you try to explain it to another person. It’s pure madness after 60 seconds of talking. The best thing to do is answer the question with the most concise answer. For example, when asked “what happens if Google enters your market?” answer quickly and with confidence:
a) Google has entered many markets, but they are only #1 in search and search advertising. They trail in social networking to MySpace and Facebook, in classifieds to Craigslist, in news to Yahoo and AOL, in email to Microsoft, AOL, and Yahoo, and in instant messaging to Microsoft, AOL, and Yahoo.
b) We’re not sure if Google will enter our market, but hopefully we’ll have developed our product enough that it will be a real sustainable business by that time.
c) We think Google might enter our market at some point, and if they do they and their competitors will certainly consider buying us–creating a bidding war for our entrenched position.
d) Google is a very big company right now with a very big cash machine that they have to focus on and protect–they will never do our business with our level of focus. We will out execute them on all
fronts.
These are all amazing answers (I did, after all, come up with them), and you can say them in around a minute. However, if you cram all four of these sentences together you’ve spoken for five minutes.
7. PowerPoint bullet slides are death
——————————————-
Do not make slide after slide explaining your business in bullet points, because it’s really, really boring. Powerpoint/Keynote slides that are not boring include charts, product shots, feature set tables
and the like. Things that explain big concepts with ease and grace are great, but bullet points of obvious facts show that:
a) you don’t have the ability to create a compelling story with data
b) you don’t think that much of the person being presented the information
I’m not a huge fan of “funny slides” or lots of graphics for graphics sake. You’re not pitching your company to get laughs–unless you’re on stage–you’re doing it to raise capital, close a partnership or get on stage at a conference. Keep it focused and to the point.
8. How to use this new device called the phone.
——————————————-
When presenting over the phone use a handset and a land-line… only!
It’s amazing to me that any person doing a business call would conduct it on their mobile phone. Mobile phones sound horrible 95% of the time, and they frequently cut out. If you are presenting your company take it seriously and get yourself to a landline. You have limited time and don’t want folks to miss a single word.
Speakerphones are horrible, and putting the person receiving the demo on speaker phone during a demo is just disrespectful. You can hear all the rustling, side conversations and horrible echos when you’re on speaker phone. When doing a demo pick up the handset and speak. If you go to a Q&A session then use speaker phone. That’s why it exists.
Only use a headset if it is very, very high-fidelity and you have the microphone right up to your mouth. Also, don’t eat, drink or breath heavy into the microphone or you run the risk of sounding like an animal. I use an amazing Plantronics headset, and I like me some Green Matcha tea, but I hit the mute key when I sip!
I know it sounds crazy to have a discussion about how to use the phone, but the majority of these young people actually think it’s acceptable to have two or three drop offs in a call–it’s not. Grow up
and get a land line.
9. How to handle questions you don’t know the answer to
——————————————-
After you do your concise presentation you’re hopefully going to get a lot of questions. Here are some important tips to consider when you don’t know the answer cold:
a) take a moment to think about the question. You can even say “Hmmm… that’s a good question. Let me think about that for a second.” Folks appreciate a little consideration when someone takes a
question.
b) if you don’t have an answer be honest and say you don’t. There are many ways to say this including: “I’m not really sure, I’m going to have to think about that for a bit and get back to you,” or “I’m not sure to be honest. What do you think?”
c) feel free to think out loud and brainstorm with the person. You can do this by saying “I’ve never really considered that. Perhaps you can expand the question a little and we can explore it right now.”
d) if you’re not sure of the answer you can always say you’ll cross that bridge when you come to it. “I’m not sure how we would deal with a sudden spike in the cost of bandwidth, we would have to collect more information and answer that question down the road. It is a manageable risk factor I suppose. ”
The worst thing to do when you don’t have an answer is b.s. the person. No one has an answer for everything, except a b.s. artists. So, feel free to say you don’t know–folks find it refreshingly humble
and honest.
10. Always confirm the time of your meeting/call, and always be 15
minutes early.
——————————————-
People are really busy and meetings get mixed up. Every meeting or phone call I do is confirmed twice: once by email, and once on the day before the meeting. Reconfirming meetings makes you look like a true player and it costs you nothing. You do this by sending a simple email saying “Looking forward to seeing you tomorrow at your offices at 123 Main Street at 3pm. If anything changes you can reach me on my mobile at 310-555-1212.”
Also, be early. Come on. If you’re doing a meeting with someone who might invest in your company, do a business deal with you, etc., you can show a lot of respect by being in their lobby or on hold on the conference call five to 15 minutes ahead of time. Don’t show up more than 15 minutes ahead of time or you’ll look like a stalker. If you get to your meeting 45 minutes ahead of time go to the Starbucks and buy yourself a treat for being so on top of things. :-)
What are your best tips for giving a proper demo of your company on the phone or in person?
In your mind, what are the worst things folks have done during a presentation?
http://www.techcrunch.com/2008/08/09/how-to-demo-your-startup/
Thursday, July 24, 2008
Top 10 Concepts That Every Software Engineer Should Know
Kaynak : http://www.readwriteweb.com/archives/top_10_concepts_that_every_software_engineer_should_know.php
Top 10 Concepts That Every Software Engineer Should Know
Written by Alex Iskold / July 22, 2008 8:21 PM / 38 Comments
The future of software development is about good craftsmen. With infrastructure like Amazon Web Services and an abundance of basic libraries, it no longer takes a village to build a good piece of software.
These days, a couple of engineers who know what they are doing can deliver complete systems. In this post, we discuss the top 10 concepts software engineers should know to achieve that.
A successful software engineer knows and uses design patterns, actively refactors code, writes unit tests and religiously seeks simplicity. Beyond the basic methods, there are concepts that good software engineers know about. These transcend programming languages and projects - they are not design patterns, but rather broad areas that you need to be familiar with. The top 10 concepts are:
1. Interfaces
2. Conventions and Templates
3. Layering
4. Algorithmic Complexity
5. Hashing
6. Caching
7. Concurrency
8. Cloud Computing
9. Security
10. Relational Databases
10. Relational Databases
Relational Databases have recently been getting a bad name because they cannot scale well to support massive web services. Yet this was one of the most fundamental achievements in computing that has carried us for two decades and will remain for a long time. Relational databases are excellent for order management systems, corporate databases and P&L data.
At the core of the relational database is the concept of representing information in records. Each record is added to a table, which defines the type of information. The database offers a way to search the records using a query language, nowadays SQL. The database offers a way to correlate information from multiple tables.
The technique of data normalization is about correct ways of partitioning the data among tables to minimize data redundancy and maximize the speed of retrieval.
9. Security
With the rise of hacking and data sensitivity, the security is paramount. Security is a broad topic that includes authentication, authorization, and information transmission.
Authentication is about verifying user identity. A typical website prompts for a password. The authentication typically happens over SSL (secure socket layer), a way to transmit encrypted information over HTTP. Authorization is about permissions and is important in corporate systems, particularly those that define workflows. The recently developed OAuth protocol helps web services to enable users to open access to their private information. This is how Flickr permits access to individual photos or data sets.
Another security area is network protection. This concerns operating systems, configuration and monitoring to thwart hackers. Not only network is vulnerable, any piece of software is. Firefox browser, marketed as the most secure, has to patch the code continuously. To write secure code for your system requires understanding specifics and potential problems.
8. Cloud Computing
In our recent post Reaching For The Sky Through Compute Clouds we talked about how commodity cloud computing is changing the way we deliver large-scale web applications. Massively parallel, cheap cloud computing reduces both costs and time to market.
Cloud computing grew out of parallel computing, a concept that many problems can be solved faster by running the computations in parallel.
After parallel algorithms came grid computing, which ran parallel computations on idle desktops. One of the first examples was SETI@home project out of Berkley, which used spare CPU cycles to crunch data coming from space. Grid computing is widely adopted by financial companies, which run massive risk calculations. The concept of under-utilized resources, together with the rise of J2EE platform, gave rise to the precursor of cloud computing: application server virtualization. The idea was to run applications on demand and change what is available depending on the time of day and user activity.
Today's most vivid example of cloud computing is Amazon Web Services, a package available via API. Amazon's offering includes a cloud service (EC2), a database for storing and serving large media files (S3), an indexing service (SimpleDB), and the Queue service (SQS). These first blocks already empower an unprecedented way of doing large-scale computing, and surely the best is yet to come.
7. Concurrency
Concurrency is one topic engineers notoriously get wrong, and understandibly so, because the brain does juggle many things at a time and in schools linear thinking is emphasized. Yet concurrency is important in any modern system.
Concurrency is about parallelism, but inside the application. Most modern languages have an in-built concept of concurrency; in Java, it's implemented using Threads.
A classic concurrency example is the producer/consumer, where the producer generates data or tasks, and places it for worker threads to consume and execute. The complexity in concurrency programming stems from the fact Threads often needs to operate on the common data. Each Thread has its own sequence of execution, but accesses common data. One of the most sophisticated concurrency libraries has been developed by Doug Lea and is now part of core Java.
6. Caching
No modern web system runs without a cache, which is an in-memory store that holds a subset of information typically stored in the database. The need for cache comes from the fact that generating results based on the database is costly. For example, if you have a website that lists books that were popular last week, you'd want to compute this information once and place it into cache. User requests fetch data from the cache instead of hitting the database and regenerating the same information.
Caching comes with a cost. Only some subsets of information can be stored in memory. The most common data pruning strategy is to evict items that are least recently used (LRU). The prunning needs to be efficient, not to slow down the application.
A lot of modern web applications, including Facebook, rely on a distributed caching system called Memcached, developed by Brad Firzpatrick when working on LiveJournal. The idea was to create a caching system that utilises spare memory capacity on the network. Today, there are Memcached libraries for many popular languages, including Java and PHP.
5. Hashing
The idea behind hashing is fast access to data. If the data is stored sequentially, the time to find the item is proportional to the size of the list. For each element, a hash function calculates a number, which is used as an index into the table. Given a good hash function that uniformly spreads data along the table, the look-up time is constant. Perfecting hashing is difficult and to deal with that hashtable implementations support collision resolution.
Beyond the basic storage of data, hashes are also important in distributed systems. The so-called uniform hash is used to evenly allocate data among computers in a cloud database. A flavor of this technique is part of Google's indexing service; each URL is hashed to particular computer. Memcached similarly uses a hash function.
Hash functions can be complex and sophisticated, but modern libraries have good defaults. The important thing is how hashes work and how to tune them for maximum performance benefit.
4. Algorithmic Complexity
There are just a handful of things engineers must know about algorithmic complexity. First is big O notation. If something takes O(n) it's linear in the size of data. O(n^2) is quadratic. Using this notation, you should know that search through a list is O(n) and binary search (through a sorted list) is log(n). And sorting of n items would take n*log(n) time.
Your code should (almost) never have multiple nested loops (a loop inside a loop inside a loop). Most of the code written today should use Hashtables, simple lists and singly nested loops.
Due to abundance of excellent libraries, we are not as focused on efficiency these days. That's fine, as tuning can happen later on, after you get the design right.
Elegant algorithms and performance is something you shouldn't ignore. Writing compact and readable code helps ensure your algorithms are clean and simple.
3. Layering
Layering is probably the simplest way to discuss software architecture. It first got serious attention when John Lakos published his book about Large-scale C++ systems. Lakos argued that software consists of layers. The book introduced the concept of layering. The method is this. For each software component, count the number of other components it relies on. That is the metric of how complex the component is.
Lakos contended a good software follows the shape of a pyramid; i.e., there's a progressive increase in the cummulative complexity of each component, but not in the immediate complexity. Put differently, a good software system consists of small, reusable building blocks, each carrying its own responsibility. In a good system, no cyclic dependencies between components are present and the whole system is a stack of layers of functionality, forming a pyramid.
Lakos's work was a precursor to many developments in software engineering, most notably Refactoring. The idea behind refactoring is continuously sculpting the software to ensure it'is structurally sound and flexible. Another major contribution was by Dr Robert Martin from Object Mentor, who wrote about dependecies and acyclic architectures
Among tools that help engineers deal with system architecture are Structure 101 developed by Headway software, and SA4J developed by my former company, Information Laboratory, and now available from IBM.
2. Conventions and Templates
Naming conventions and basic templates are the most overlooked software patterns, yet probably the most powerful.
Naming conventions enable software automation. For example, Java Beans framework is based on a simple naming convention for getters and setters. And canonical URLs in del.icio.us: http://del.icio.us/tag/software take the user to the page that has all items tagged software.
Many social software utilise naming conventions in a similar way. For example, if your user name is johnsmith then likely your avatar is johnsmith.jpg and your rss feed is johnsmith.xml.
Naming conventions are also used in testing, for example JUnit automatically recognizes all the methods in the class that start with prefix test.
The templates are not C++ or Java language constructs. We're talking about template files that contain variables and then allow binding of objects, resolution, and rendering the result for the client.
Cold Fusion was one of the first to popularize templates for web applications. Java followed with JSPs, and recently Apache developed handy general purpose templating for Java called Velocity. PHP can be used as its own templating engine because it supports eval function (be careful with security). For XML programming it is standard to use XSL language to do templates.
From generation of HTML pages to sending standardized support emails, templates are an essential helper in any modern software system.
1. Interfaces
The most important concept in software is interface. Any good software is a model of a real (or imaginary) system. Understanding how to model the problem in terms of correct and simple interfaces is crucial. Lots of systems suffer from the extremes: clumped, lengthy code with little abstractions, or an overly designed system with unnecessary complexity and unused code.
Among the many books, Agile Programming by Dr Robert Martin stands out because of focus on modeling correct interfaces.
In modeling, there are ways you can iterate towards the right solution. Firstly, never add methods that might be useful in the future. Be minimalist, get away with as little as possible. Secondly, don't be afraid to recognize today that what you did yesterday wasn't right. Be willing to change things. Thirdly, be patient and enjoy the process. Ultimately you will arrive at a system that feels right. Until then, keep iterating and don't settle.
Conclusion
Modern software engineering is sophisticated and powerful, with decades of experience, millions of lines of supporting code and unprecidented access to cloud computing. Today, just a couple of smart people can create software that previously required the efforts of dozens of people. But a good craftsman still needs to know what tools to use, when and why.
In this post we discussed concepts that are indispensible for software engineers. And now tell us please what you would add to this list. Share with us what concepts you find indispensible in your daily software engineering journeys.
Top 10 Concepts That Every Software Engineer Should Know
Written by Alex Iskold / July 22, 2008 8:21 PM / 38 Comments
The future of software development is about good craftsmen. With infrastructure like Amazon Web Services and an abundance of basic libraries, it no longer takes a village to build a good piece of software.
These days, a couple of engineers who know what they are doing can deliver complete systems. In this post, we discuss the top 10 concepts software engineers should know to achieve that.
A successful software engineer knows and uses design patterns, actively refactors code, writes unit tests and religiously seeks simplicity. Beyond the basic methods, there are concepts that good software engineers know about. These transcend programming languages and projects - they are not design patterns, but rather broad areas that you need to be familiar with. The top 10 concepts are:
1. Interfaces
2. Conventions and Templates
3. Layering
4. Algorithmic Complexity
5. Hashing
6. Caching
7. Concurrency
8. Cloud Computing
9. Security
10. Relational Databases
10. Relational Databases
Relational Databases have recently been getting a bad name because they cannot scale well to support massive web services. Yet this was one of the most fundamental achievements in computing that has carried us for two decades and will remain for a long time. Relational databases are excellent for order management systems, corporate databases and P&L data.
At the core of the relational database is the concept of representing information in records. Each record is added to a table, which defines the type of information. The database offers a way to search the records using a query language, nowadays SQL. The database offers a way to correlate information from multiple tables.
The technique of data normalization is about correct ways of partitioning the data among tables to minimize data redundancy and maximize the speed of retrieval.
9. Security
With the rise of hacking and data sensitivity, the security is paramount. Security is a broad topic that includes authentication, authorization, and information transmission.
Authentication is about verifying user identity. A typical website prompts for a password. The authentication typically happens over SSL (secure socket layer), a way to transmit encrypted information over HTTP. Authorization is about permissions and is important in corporate systems, particularly those that define workflows. The recently developed OAuth protocol helps web services to enable users to open access to their private information. This is how Flickr permits access to individual photos or data sets.
Another security area is network protection. This concerns operating systems, configuration and monitoring to thwart hackers. Not only network is vulnerable, any piece of software is. Firefox browser, marketed as the most secure, has to patch the code continuously. To write secure code for your system requires understanding specifics and potential problems.
8. Cloud Computing
In our recent post Reaching For The Sky Through Compute Clouds we talked about how commodity cloud computing is changing the way we deliver large-scale web applications. Massively parallel, cheap cloud computing reduces both costs and time to market.
Cloud computing grew out of parallel computing, a concept that many problems can be solved faster by running the computations in parallel.
After parallel algorithms came grid computing, which ran parallel computations on idle desktops. One of the first examples was SETI@home project out of Berkley, which used spare CPU cycles to crunch data coming from space. Grid computing is widely adopted by financial companies, which run massive risk calculations. The concept of under-utilized resources, together with the rise of J2EE platform, gave rise to the precursor of cloud computing: application server virtualization. The idea was to run applications on demand and change what is available depending on the time of day and user activity.
Today's most vivid example of cloud computing is Amazon Web Services, a package available via API. Amazon's offering includes a cloud service (EC2), a database for storing and serving large media files (S3), an indexing service (SimpleDB), and the Queue service (SQS). These first blocks already empower an unprecedented way of doing large-scale computing, and surely the best is yet to come.
7. Concurrency
Concurrency is one topic engineers notoriously get wrong, and understandibly so, because the brain does juggle many things at a time and in schools linear thinking is emphasized. Yet concurrency is important in any modern system.
Concurrency is about parallelism, but inside the application. Most modern languages have an in-built concept of concurrency; in Java, it's implemented using Threads.
A classic concurrency example is the producer/consumer, where the producer generates data or tasks, and places it for worker threads to consume and execute. The complexity in concurrency programming stems from the fact Threads often needs to operate on the common data. Each Thread has its own sequence of execution, but accesses common data. One of the most sophisticated concurrency libraries has been developed by Doug Lea and is now part of core Java.
6. Caching
No modern web system runs without a cache, which is an in-memory store that holds a subset of information typically stored in the database. The need for cache comes from the fact that generating results based on the database is costly. For example, if you have a website that lists books that were popular last week, you'd want to compute this information once and place it into cache. User requests fetch data from the cache instead of hitting the database and regenerating the same information.
Caching comes with a cost. Only some subsets of information can be stored in memory. The most common data pruning strategy is to evict items that are least recently used (LRU). The prunning needs to be efficient, not to slow down the application.
A lot of modern web applications, including Facebook, rely on a distributed caching system called Memcached, developed by Brad Firzpatrick when working on LiveJournal. The idea was to create a caching system that utilises spare memory capacity on the network. Today, there are Memcached libraries for many popular languages, including Java and PHP.
5. Hashing
The idea behind hashing is fast access to data. If the data is stored sequentially, the time to find the item is proportional to the size of the list. For each element, a hash function calculates a number, which is used as an index into the table. Given a good hash function that uniformly spreads data along the table, the look-up time is constant. Perfecting hashing is difficult and to deal with that hashtable implementations support collision resolution.
Beyond the basic storage of data, hashes are also important in distributed systems. The so-called uniform hash is used to evenly allocate data among computers in a cloud database. A flavor of this technique is part of Google's indexing service; each URL is hashed to particular computer. Memcached similarly uses a hash function.
Hash functions can be complex and sophisticated, but modern libraries have good defaults. The important thing is how hashes work and how to tune them for maximum performance benefit.
4. Algorithmic Complexity
There are just a handful of things engineers must know about algorithmic complexity. First is big O notation. If something takes O(n) it's linear in the size of data. O(n^2) is quadratic. Using this notation, you should know that search through a list is O(n) and binary search (through a sorted list) is log(n). And sorting of n items would take n*log(n) time.
Your code should (almost) never have multiple nested loops (a loop inside a loop inside a loop). Most of the code written today should use Hashtables, simple lists and singly nested loops.
Due to abundance of excellent libraries, we are not as focused on efficiency these days. That's fine, as tuning can happen later on, after you get the design right.
Elegant algorithms and performance is something you shouldn't ignore. Writing compact and readable code helps ensure your algorithms are clean and simple.
3. Layering
Layering is probably the simplest way to discuss software architecture. It first got serious attention when John Lakos published his book about Large-scale C++ systems. Lakos argued that software consists of layers. The book introduced the concept of layering. The method is this. For each software component, count the number of other components it relies on. That is the metric of how complex the component is.
Lakos contended a good software follows the shape of a pyramid; i.e., there's a progressive increase in the cummulative complexity of each component, but not in the immediate complexity. Put differently, a good software system consists of small, reusable building blocks, each carrying its own responsibility. In a good system, no cyclic dependencies between components are present and the whole system is a stack of layers of functionality, forming a pyramid.
Lakos's work was a precursor to many developments in software engineering, most notably Refactoring. The idea behind refactoring is continuously sculpting the software to ensure it'is structurally sound and flexible. Another major contribution was by Dr Robert Martin from Object Mentor, who wrote about dependecies and acyclic architectures
Among tools that help engineers deal with system architecture are Structure 101 developed by Headway software, and SA4J developed by my former company, Information Laboratory, and now available from IBM.
2. Conventions and Templates
Naming conventions and basic templates are the most overlooked software patterns, yet probably the most powerful.
Naming conventions enable software automation. For example, Java Beans framework is based on a simple naming convention for getters and setters. And canonical URLs in del.icio.us: http://del.icio.us/tag/software take the user to the page that has all items tagged software.
Many social software utilise naming conventions in a similar way. For example, if your user name is johnsmith then likely your avatar is johnsmith.jpg and your rss feed is johnsmith.xml.
Naming conventions are also used in testing, for example JUnit automatically recognizes all the methods in the class that start with prefix test.
The templates are not C++ or Java language constructs. We're talking about template files that contain variables and then allow binding of objects, resolution, and rendering the result for the client.
Cold Fusion was one of the first to popularize templates for web applications. Java followed with JSPs, and recently Apache developed handy general purpose templating for Java called Velocity. PHP can be used as its own templating engine because it supports eval function (be careful with security). For XML programming it is standard to use XSL language to do templates.
From generation of HTML pages to sending standardized support emails, templates are an essential helper in any modern software system.
1. Interfaces
The most important concept in software is interface. Any good software is a model of a real (or imaginary) system. Understanding how to model the problem in terms of correct and simple interfaces is crucial. Lots of systems suffer from the extremes: clumped, lengthy code with little abstractions, or an overly designed system with unnecessary complexity and unused code.
Among the many books, Agile Programming by Dr Robert Martin stands out because of focus on modeling correct interfaces.
In modeling, there are ways you can iterate towards the right solution. Firstly, never add methods that might be useful in the future. Be minimalist, get away with as little as possible. Secondly, don't be afraid to recognize today that what you did yesterday wasn't right. Be willing to change things. Thirdly, be patient and enjoy the process. Ultimately you will arrive at a system that feels right. Until then, keep iterating and don't settle.
Conclusion
Modern software engineering is sophisticated and powerful, with decades of experience, millions of lines of supporting code and unprecidented access to cloud computing. Today, just a couple of smart people can create software that previously required the efforts of dozens of people. But a good craftsman still needs to know what tools to use, when and why.
In this post we discussed concepts that are indispensible for software engineers. And now tell us please what you would add to this list. Share with us what concepts you find indispensible in your daily software engineering journeys.
Tuesday, July 22, 2008
Hakkari'de bu mevsim (Hakkı Yalçın)
Hakkari'de bu mevsim
İkisi de bizim topraklarımız, ama felaket bir çelişki var Bodrum'la Hakkari arasında.
Bodrum'da, eğlence şatolarıyla başka gezegenden görüntüler.
Hakkari'de, toprak evleriyle üçüncü dünya şehrinden esintiler.
Bodrum'da, ikinci dubleden sonrasını hatırlamayan kadınların şuh kahkahaları.
Hakkari'de, sütü kesilmiş memelerin suskun çığlıkları.
Bodrum'da Eda Taşpınar diye bir kadın tırnağını kesse haber..
Hakkari'de ölsen, ülkenin ruhu duymaz.
***
Bodrum'da, "Barmen, bana bir viski!"
Hakkari'de, "Anne bir yudum su!".
Bodrum'da şöhret plajındaki züppelerin resmi geçidi.
Hakkari'de gariban siluetler...
Bodrum'da kalbi kasıklarında atan bir düzen.
Hakkari'de ağzı yüreğinde hayat.
***
Bodrum'da transparan ilişkiler, rimeller, ojeler, pahalı parfüm kokuları.
Hakkari'de omuz omuza yaşam, kokusu alın teri.
Bodrum'da çarpık koleksiyon!
Hakkari'de geleceğe kilitli direksiyon!
Bodrum'da damarlara enjekte edilmiş müzikli saatler ve nimetler.
Hakkari'de hayatta kalmanın şükür vakitleri.
Bodrum'da cennet hali, tanıtım filmi.
Hakkari'de cinnet hali, trajik bir arka plan.
***
Bodrum üstü açık Ferrari.
Hakkari at arabası.
Bodrum kimin eli kimin cebinde, ortak alan.
Hakkari kasten yoksul bırakılmış ülkeden arta kalan.
Bodrum gözbebeği.
Hakkari deplasman.
Bodrum'da her yol Ankara!
Hakkari'de ne yol var, ne para!
***
Bodrum öz evladıysa bu ülkenin.
Hakkari iç kanama.
İki ayrı dünyanın insanlarını kardeş sayıyoruz da...
Bodrum'u sevip saydığımız kadar, Hakkari'yi de ülkemizin şehri olarak sayıyor muyuz acaba?
İkisi de bizim topraklarımız, ama felaket bir çelişki var Bodrum'la Hakkari arasında.
Bodrum'da, eğlence şatolarıyla başka gezegenden görüntüler.
Hakkari'de, toprak evleriyle üçüncü dünya şehrinden esintiler.
Bodrum'da, ikinci dubleden sonrasını hatırlamayan kadınların şuh kahkahaları.
Hakkari'de, sütü kesilmiş memelerin suskun çığlıkları.
Bodrum'da Eda Taşpınar diye bir kadın tırnağını kesse haber..
Hakkari'de ölsen, ülkenin ruhu duymaz.
***
Bodrum'da, "Barmen, bana bir viski!"
Hakkari'de, "Anne bir yudum su!".
Bodrum'da şöhret plajındaki züppelerin resmi geçidi.
Hakkari'de gariban siluetler...
Bodrum'da kalbi kasıklarında atan bir düzen.
Hakkari'de ağzı yüreğinde hayat.
***
Bodrum'da transparan ilişkiler, rimeller, ojeler, pahalı parfüm kokuları.
Hakkari'de omuz omuza yaşam, kokusu alın teri.
Bodrum'da çarpık koleksiyon!
Hakkari'de geleceğe kilitli direksiyon!
Bodrum'da damarlara enjekte edilmiş müzikli saatler ve nimetler.
Hakkari'de hayatta kalmanın şükür vakitleri.
Bodrum'da cennet hali, tanıtım filmi.
Hakkari'de cinnet hali, trajik bir arka plan.
***
Bodrum üstü açık Ferrari.
Hakkari at arabası.
Bodrum kimin eli kimin cebinde, ortak alan.
Hakkari kasten yoksul bırakılmış ülkeden arta kalan.
Bodrum gözbebeği.
Hakkari deplasman.
Bodrum'da her yol Ankara!
Hakkari'de ne yol var, ne para!
***
Bodrum öz evladıysa bu ülkenin.
Hakkari iç kanama.
İki ayrı dünyanın insanlarını kardeş sayıyoruz da...
Bodrum'u sevip saydığımız kadar, Hakkari'yi de ülkemizin şehri olarak sayıyor muyuz acaba?
Tuesday, July 8, 2008
[Yorum - Yard.Doç.Dr. Ahmet T. Kuru] İslam, Hıristiyanlık ve laiklik
Önceki bölümde, laik birey ve seküler toplum kavramlarını, anayasal laiklik ile farklarını ortaya koyarak inceledik. Bu bölümde ise din ve laiklik ilişkisi konusundaki bir yanlış anlama ele alınacak, son olarak da Türkiye'nin ABD ve Fransa ile laiklik açısından mukayEse edilebilirliği tartışılacaktır.
3- İslam, Hıristiyanlıktan farklı olarak, laiklikle uyuşmaz; bundan dolayı Türkiye'deki laiklik uygulamalarının sert olması kaçınılmazdır.
7 Mart 1989 tarihli kararında Anayasa Mahkemesi, İslam'ın Hıristiyanlıktan farklı olduğu ve böyle bir dinin kontrol edilebilmesi için, dinin sosyal etkilerini yok eden katı bir laikliğin uygulanması gerektiğini iddia etmiştir. Mahkeme'ye göre Batı demokrasilerinde laiklik bu kadar kati uygulanmaz zira o ülkelerde hakim din Hıristiyanlıktır: "Türkiye'de lâiklik ilkesinin uygulanması, rejimleri değişik kimi Batılı ülkelerdeki lâiklik uygulamalarından farklıdır... İslâm ve Hıristiyan dinlerinin özelliklerindeki ayrılıklar gereği, ülkemizde ve Batı ülkelerinde oluşan durumlar ve ortaya çıkan sonuçlar da ayrı olmuştur. Dini ve din anlayışı tümüyle farklı bir ülkede lâiklik uygulamasının, Batı'yla geniş ilişkiler içinde bulunulsa da Batı ülkelerindeki gibi olması, lâikliğin aynı anlam ve düzeyde benimsenmesi beklenemez."
Mahkeme aslında bu iddianın mucidi değildir. Tersine bu fikir oryantalistler tarafından çok uzun bir süredir savunulagelmektedir. Ernest Gellner'e göre İslam'ın, "insan iradesini reddeden katı, değişmez ve toplumu düzenleyen kuralları vardır." Önde gelen oryantalist Bernard Lewis'e göre ise, "Din ve devlet ayrımı Hıristiyanlıkta temel bir esas olmasına karşın İslam'da yer almaz." Zira İncil "Sezar'ın hakkı Sezar'a, Tanrı'nın hakkı Tanrı'ya" demektedir. Samuel Huntington, Lewis'in tezini diğer dinlere uyarlamaktadır: "İslam'da Tanrı, Sezar'dır; Çin ve Japonya'da, Sezar Tanrı'dır; Ortodoks Hıristiyanlıkta ise Tanrı Sezar'ın küçük ortağıdır. Batı medeniyetini şekillendiren kilise ve devlet arasındaki ayrım... başka bir medeniyette yoktur." Bu zaviyeden bakan oryantalistlere göre, Türkiye laik devleti ile İslam dünyasında bir istisna teşkil etmektedir.
Müslüman toplumların din-devlet ilişkileri konusunda tarihte ve günümüzde çok boyutlu uygulamalarını bilen birinin bu aşırı genellemeleri kabul etmesi mümkün değildir. Dünyaca ünlü tarihçi Ira Lapidus'a göre İslam dünyasında dini ve siyasi otoriteler arasında ayrım 8. yüzyıldan beri vardır. Bu tarihte bağımsız Sünni fıkıh okulları, Şii mezhepler ve tarikatlar ile askerî ve idari gücü temsil eden beylerin ortaya çıkması, Halifelik müessesesinin hem din hem devleti temsil etme iddiasını ortadan kaldırmıştır. 2005 yılında ABD Uluslararası Dini Özgürlükler Komisyonu tarafından yayınlanan rapor da Müslüman ülkelerde din-devlet ilişkileri konusunda farklı modellerin mevcudiyetini ortaya koymuştur. Rapora göre "Dünyadaki 1,3 milyar Müslüman'ın yarıdan çoğu devletin laik olarak tanımlandığı veya en azından İslam'ın resmî din olmadığı ülkelerde yaşamaktadır." Cambridge Üniversitesi Yayınları tarafından basılacak olan Secularism and State Policies toward Religion: The United States, France, and Turkey (Laiklik ve Devletin Din Politikaları: ABD, Fransa ve Türkiye) isimli kitabımızdan alınan aşağıdaki tablo bu raporu teyid etmektedir. Tablodaki bilgiler, Türkiye'nin Müslüman topluma sahip tek laik ülke olduğu iddiasını çürütmektedir.
Oryantalizm sadece Müslüman toplumları değil, Hıristiyan toplumları açıklamada da yetersiz kalmaktadır. Bu toplumlarda Hıristiyanlığı tabiatı gereği siyasetten uzak ve kilise-devlet ayrımını isteyen bir din olarak göstermek gerçeklerle bağdaşmamaktadır. Özellikle şu üç nokta Hıristiyanlığın da ne kadar siyasi bir din olabildiğini ortaya koymaktadır: a) Hıristiyan toplumlarda yüzyıllarca süren din savaşları ve kilise ile devlet arasındaki güç mücadeleleri, b) günümüzde Hıristiyan çoğunluğa sahip birçok ülkede din-devlet ayrımının olmaması ve c) değişik ülkelerdeki Hıristiyan akımların ve kiliselerin kürtaj, eşcinsellerin hakları ve evrim teorisi gibi konulardaki siyasi faaliyetleri.
Sonuç itibarıyla İslam ve Hıristiyanlık, diğer birçok dinde olduğu gibi, sosyo-politik çevre şartlarının etkisi altında mensupları tarafından siyasi olarak yorumlanabilmektedirler. İslam'ın bu açıdan Hıristiyanlıktan temel bir farkı bulunmamaktadır. Bu noktanın açığa kavuşması, Türkiye'deki katı laikçi politikaları bir özürden mahrum bırakmaktadır. Bu durum, din farklılıklarına bakılmaksızın, ABD gibi demokratik ülkelerde bulunan geniş dini özgürlüklerin Türkiye'de de olması gerektiğini vurgulamaktadır. Bu tarz bir karşılaştırmaya karşı, sert politikaları savunanlar, Türkiye'deki laikliğin ABD gibi dine müsamaha ile yaklaşan ülkelerle karşılaştırılamayacağını, zira bunların laik olmadıklarını iddia etmektedirler. Bu kişilere göre Türkiye ile karşılaştırılabilecek örnekler Fransa gibi laik olan ve dine karşı yasakçı politikalar üretebilen devletlerdir.
4- ABD laik olmadığı için Türkiye'ye örnek olamaz; Fransa ise laik olduğundan Türkiye'ye benzemektedir.
Amerikan hukuk sisteminde ne federal hükümet ne de eyaletler dini sembolleri genel bir mecburiyet (mesela sağlık veya güvenlik ihtiyaçları) olmadan yasaklayamazlar. Fransa ve Türkiye'de ise devlet bazı sembolleri (mesela başörtüsünü) dini veya siyasi olduğu gerekçesi ile yasaklamıştır. ABD'de dine tanınan bu hoşgörülü tutum laikliğe rağmen değil, laiklikten dolayı vardır. ABD'de laiklik 1791 yılında Anayasa'ya eklenen "Kongre herhangi bir dini resmi din olarak ilan edemez veya yasaklayamaz" ibaresi ile tesis edilmiştir ki bu, Fransa'da 1905 yılında kilise-devlet ayrımını ilan eden kanundan bir asır önce gerçekleşmiştir. 20. yüzyılda Amerikan Yüksek Mahkemesi Everson ve Lemon gibi kararlarla "din ve devlet arasındaki ayrım duvarını" güçlendirmiştir.
Dinî müesseseler ve devlet bütçesi arasındaki finansal ayrım gibi konularda Amerikan laikliği Fransa ve Türkiye'ye göre çok daha net prensiplere sahiptir. ABD'de vergi gelirleri, ibadethanelerin veya dini okulların finansmanı için kullanılamaz. Fransa'da ise devlet 1905 öncesinde inşa edilen kiliselerin hemen hepsinin sahibidir, masraflarını karşılar ve dini gruplara bu binaları kullanabilmeleri için izin verir. Ayrıca Fransız öğrencilerinin dörtte birini eğitmekte olan Katolik okullarının bütçesinin yaklaşık yüzde 80'i merkezi bütçe ve yerel idareler tarafından karşılanmaktadır. Aynı şekilde Türkiye'de, devlet imam maaşlarını Diyanet aracılığı ile ödemektedir ve imam-hatipler devlet okullarıdır. Netice itibarıyla, ABD, laikliği yüzyıllar içerisinde oturaklaşmış bir ülkedir ve oradaki din özgürlüğü, Türkiye'de laikliği evrensel bir prensip olarak savunanlar tarafından dikkatle incelenmelidir.
Öte yandan, Türkiye ile Fransa arasındaki benzerlikleri de abartmamak gerekmektedir. Fransız devleti ne mülkiyetindeki kiliselerin dini içeriğine ne de finanse ettiği Katolik okullarının dini özelliklerine karışır. Türk devlet ise Diyanet ve imam-hatipler aracılığı ile İslam'ı kontrol altında tutmak düşüncesini taşımıştır. Fransa'da öğrenciler kiliseye gidip din eğitimi alabilsinler diye çarşamba günleri okullarda ders görülmez. Türkiye'de ise okullardaki din derslerinde devletin kontrolünde bir eğitim verilirken özel din eğitimi yasaklanmıştır. Fransa'da 1905 kanunundan bu yana, okullarda ve orduda papaz ve hahamlar yer almaktadır ve son zamanlarda bunlara imamlar da eklenmiştir. Türkiye'de okul ve kışlada din görevlisi bulunmaz. Ayrıca dinî grupların Fransa'da örgütlenme ve eğitim konularındaki özgürlükleri garanti altına alınmışken, Türkiye'de bu özgürlükler kısıtlıdır. Mesela Türkiye'de 15 yaşından küçüklerin Kur'an öğretimi sadece yazları serbest iken 12 yaşından küçükler için bu öğretim tamamen yasaktır.
Benzer zannedilen başörtüsü yasağı bile Türkiye ve Fransa'da farklı uygulanmaktadır. Fransa'daki yasak tüm dini sembolleri kapsamakta ve kamuya ait ilkokul, ortaokul ve liseler ile sınırlı bulunmaktadır. Türkiye'de ise yasak münhasıran başörtüsüne uygulanmakta ve devlete ve özel sektöre ait tüm okul ve üniversiteleri kapsamaktadır. Sadece yasağın içeriği değil, toplumsal anlamı ve desteği de iki ülkede farklıdır. Fransa'da başörtüsü eski sömürgelerden gelen bir azınlık dininin mensupları tarafından takılırken, Türkiye'de İslam çoğunluğun dinidir ve bayanların yüzde 61'i bir çeşit örtü ile başlarını örtmektedirler. Fransa'daki yasak halkın yüzde 72'sinin desteği ile Meclis'ten çıkan kanuna dayandırılmıştır. Türkiye'de ise yasak halkın yüzde 78'inin karşı çıkması ve Meclis'in aksi istikametteki çabalarına rağmen mahkemeler tarafından empoze edilmektedir.
Sonuç olarak, ABD laikliğin güçlü bir şekilde yerleştiği ve dini özgürlükler açısından incelenmesi gereken bir örnektir. Fransa ise laikliğin bazı katı uygulamalarına imza atmış olmasına rağmen Türkiye'ye göre dini özgürlüklere karşı çok daha saygılı bir ülkedir. Bu yazıda ele alınan dört iddia, Türkiye'nin sağlıklı bir laiklik anlayış ve uygulamasına engel olan yanlış algılamalardır. Anayasa Mahkemesi on-on beş yıl önce verilen kararlarda değinilmiş olan bu algılamalarla kendini bağlamamalıdır. Mahkeme, laiklik konusundaki yeni kararlarında bu yanılsamaların ötesine geçen yeni açılımlar yaptığı takdirde, tarihi bir rol oynamış ve Türkiye'deki laikliği alaturka olmaktan çıkarıp evrensel standartlara uygun hale getirmiş olacaktır.
[Laiklik ve Yanlış Anlamalar / 1] Birey laik olur mu? *YARD. DOÇ. DR. AHMET T. KURU - COLUMBIA ÜNİVERSİTESİ ÖĞRETİM ÜYESİ*
[Laiklik ve Yanlış Anlamalar / 1] Birey laik olur mu?
AK Parti'ye açılan kapatma davası, laiklik konusundaki karşıt argümanları tekrar gündeme getirdi. Konunun sağlıklı bir zeminde tartışılabilmesine engel olan dört iddianın masaya yatırılması gerekmektedir. Bu dört iddia belli kesimlerce benimsenmekte ve laikliğin doğru anlaşılmasına mani olmaktadır.
1- Laiklik bir hayat görüşü ve aynı zamanda anayasal prensiptir.
Necdet Sezer cumhurbaşkanı iken, 20 Eylül 2004'te düzenlenen III. Diyanet Sempozyumu'ndaki konuşmasında şu ifadeleri kullandı: "Laiklik bir yaşam biçimidir... Laik birey, dinsel inançlarıyla bir yurttaş olarak yaşamına ilişkin alanı birbirinden ayıran bireydir. Dinsel inanca ilişkin uygulamalar kişinin iç dünyasındaki kutsal yerinde kalmalıdır. Yurttaş olarak yaşamı ise bireyin tüm dış dünyasıyla ilgilidir. Laik birey, dinsel inancının bu dünyayı etkilemesine kesinlikle izin vermez." Bu konuşma uzun zamandan beri süregelen "laik birey" hakkındaki tartışmanın açıklayıcı bir örneğidir. Turgut Özal'dan Tayyip Erdoğan'a kadar birçok sağ siyasetçi, "Birey laik olmaz, devlet laik olur" şeklinde özetlenen görüşü benimsemişlerdir.
Sağ siyasetçilerin hatası seküler bir hayat tarzını ve dünya görüşünü seçmiş olan bireylerin kendilerini ve tercihlerini "laik" olarak tanımlama ihtimalini reddetmeleridir. Yaşam tarzları ve dünya görüşleri açısından dini vicdanın ötesine çıkarmayan fertler "seküler birey"dirler. Bu bireyler kendilerini "seküler" yerine "laik" olarak tanımlamak istiyorlarsa bunları yok saymaya veya "siz laik değilsiniz" demeye gerek yoktur. Bu anlamda laik birey olabilir.
Öte yandan, Sezer gibi düşünenlerin hatası ise dünya görüşü olan laiklik ile anayasal prensip olan laikliği birbirine karıştırmalarıdır. Laiklik, gerek Türk Anayasası'nda gerekse diğer ülkelerin anayasalarında geçtiği şekli ile, din ile devlet arasındaki ilişkileri belirleyen siyasî bir prensiptir. Anayasal bir prensip olarak laikliğin iki temeli vardır: 1) Laik bir devlette kanun koyucu Meclis ile davalara bakan mahkemeler herhangi bir dinî kural veya kurum tarafından kontrol edilmezler, 2) Laik devlet tüm dinlere ve dinsizliğe tarafsız davranır.
Bireysel hayat görüşü olarak laiklik, şahsın dini, dünya hayatının dışında sadece bir vicdan meselesi veya vicdanda bile olmaması gereken bir olgu olarak görmesidir. Bu manadaki laiklik, evet, bir hayat görüşüdür, fakat birçok alternatif hayat görüşünden sadece bir tanesidir. Laik devlet, dünya görüşü ve yaşam tarzı olarak dini dünya işlerine karıştırmayan bireylere olduğu gibi, hayatlarında dine yer veren bireylere de tarafsız davranmak zorundadır. Hayat görüşü olan laikliği ne Türk devleti ne de başka bir laik devlet resmi olarak kabul edebilir. Edilirse o devlet tarafsızlığını kaybeder.
Bu konudaki en önemli örneklerden birisi Belçika'dır. Bu ülkede laiklik, toplumun ideolojik çeşitliliğinin bir parçası olarak görülmektedir. Belçika devleti dini gruplara para yardımı yaparken kendilerini hayat görüşü açışından laik olarak tanımlayanları da bir grup kabul ederek onlara da maddi destekte bulunmaktadır. Böylelikle Belçika laikliği bir yaşam tarzı olarak ele alan laik vatandaşlarını çeşitli dinî gruplarla eşit bir topluluk olarak kabul etmektedir. Öte yandan Belçika laikliğin resmi ve devlet tarafından dayatılan bir dünya görüşü olmasını reddeder.
Laik devlet vatandaşlarının laik bireyler olmasını sadece "laik devleti savunma ve laiklik karşıtı rejimleri reddetme" anlamında isteyebilir. Başbakan Erdoğan da 14 Mart 2007'de yaptığı açıklamada bu noktayı kabul ederek devletin laik karakterini savunma anlamında kendisini laik bir birey olarak tanımlayabileceğini beyan etmiştir. Bir hayat görüşü olarak laiklik hakkındaki yanlış anlamaların yanı sıra, anayasal prensip olarak laiklik üzerinde de yanlış varsayımlar yapılmaktadır. Özellikle laikliğin sosyal hayatta dinî semboller ile ilişkisi üzerinde çarpık bir genelleme dillendirilmektedir.
2- Laiklik, dinin sosyal hayata etkisine izin vermez.
Anayasa Mahkemesi 16 Ocak 1997 tarihli kararında Niyazi Berkes'e atıfta bulunarak laikliğin din-devlet ayrımı olmadığını iddia etmiştir. Kararda bahsi geçen tanıma göre laiklik din işleri ile dünya işlerini ayıran bir rejimdir. Bu ifade ile anlatılmak istenen, sadece devlet içinde din ve dünya işleriyle, ilgili otoritelerin birbirinden ayrılması değil, aynı zamanda sosyal hayatın eğitim, aile, ekonomi, hukuk, görgü kuralları, kıyafet vb. gibi cephelerinin din kurallarından ayrılarak, zamana ve yaşamın zorunluluklarına, gereklerine göre saptanmasıdır.
Bu tanım Tunus ve Özbekistan gibi otoriter ülkelerde bile eşine rastlanmayacak kadar radikal, dini devlet eli ile vicdanlarla sınırlamayı amaçlayan bir yaklaşımı ifade etmektedir. Tanımda devlete yüklenen sosyal mühendislik misyonu toplumu sekülerleştirmeyi amaçlamaktadır. Halbuki laiklik ve sekülerleşme biribirinden bağımsız iki kavramdır. Sekülerleşme, dinin bireysel tercihler, aile içi ilişkiler ve genel anlamda sosyal hayat üzerindeki etkisinin azalması veya yok olmasını içeren sosyal bir süreçtir. Tabandan tavana, fertten topluma doğru gelişebilen bu tedrici süreç, bireylerin istek ve kararları ile ortaya çıkar veya çıkmaz. Laik devletin bu sürece müdahalesi, tarafsızlığının bitmesi anlamına gelir. Zira anayasal bir prensip olarak laiklik, yukarıda değinildiği gibi siyasî bir prensiptir ve bireylerin veya toplumun değil, devletin karakterini belirler. Laik devlet toplumun dinsizleşmesi veya dindarlaşması konusunda tavır almaz. Bu nedenle, geniş manası ile sosyal hayatta dinî sembol ve söylemlerin yer alıp almaması onu ilgilendirmez. Laikliğin gereği olan tarafsızlığını korumak için devlet, dinî olan veya olmayan arasında tercih yapmaz.
Bu açıdan bir birey veya kurumun laikliği benimseyip benimsemediği ancak şu iki ilkeye karşı tutumu açısından değerlendirilebilir: a) Meclis'in ve mahkemelerin laik karakteri ve b) devletin tüm dinlere ve dinsizliğe karşı tarafsızlığı. Türkiye'de kanun yapma ve muhakemenin laik karakteri üzerinde neredeyse tam bir uzlaşma vardır. Ali Çarkoğlu ve Binnaz Toprak'ın 2006 yılındaki araştırmasına göre genel anlamı ile şeriat hukukuna özlem duyanlar Türkiye'de ancak yüzde 9'luk bir orana sahiptir. O nedenle asıl laiklik tartışması devletin tarafsızlığı noktasında yoğunlaşmaktadır. Tüm dinî ve din dışı grupların eşit vatandaşlık haklarından faydalanmasını savunanlar anayasal laikliği gerçek anlamında savunmuş olurlar. Bu tür bir savunma dinî sembollerin kamusal alandan dışlanması gibi muğlak bir iddiadan daha önemli ve gerçekçidir. Bu tutum liberal demokrasi ile de çok daha uyumludur.
Değişik kararlarında değindiği üzere, Anayasa Mahkemesi Türkiye'deki laiklik uygulamalarının diğer demokratik ülkelerdekine göre daha sert olduğunu kabul etmektedir. Fakat bu katılığı meşrulaştırmak için bazı gerekçeler öne sürmektedir. Bu gerekçelerin en önde gelenlerinden biri İslam ile Hıristiyanlık arasında var olduğu iddia edilen değişmez farklılıktır.
Yazımızın ikinci bölümü bu üçüncü iddiayı detaylı olarak ele alacak ve ardından dördüncü ve son yanılsamanın incelenmesi ile sona erecektir
AK Parti'ye açılan kapatma davası, laiklik konusundaki karşıt argümanları tekrar gündeme getirdi. Konunun sağlıklı bir zeminde tartışılabilmesine engel olan dört iddianın masaya yatırılması gerekmektedir. Bu dört iddia belli kesimlerce benimsenmekte ve laikliğin doğru anlaşılmasına mani olmaktadır.
1- Laiklik bir hayat görüşü ve aynı zamanda anayasal prensiptir.
Necdet Sezer cumhurbaşkanı iken, 20 Eylül 2004'te düzenlenen III. Diyanet Sempozyumu'ndaki konuşmasında şu ifadeleri kullandı: "Laiklik bir yaşam biçimidir... Laik birey, dinsel inançlarıyla bir yurttaş olarak yaşamına ilişkin alanı birbirinden ayıran bireydir. Dinsel inanca ilişkin uygulamalar kişinin iç dünyasındaki kutsal yerinde kalmalıdır. Yurttaş olarak yaşamı ise bireyin tüm dış dünyasıyla ilgilidir. Laik birey, dinsel inancının bu dünyayı etkilemesine kesinlikle izin vermez." Bu konuşma uzun zamandan beri süregelen "laik birey" hakkındaki tartışmanın açıklayıcı bir örneğidir. Turgut Özal'dan Tayyip Erdoğan'a kadar birçok sağ siyasetçi, "Birey laik olmaz, devlet laik olur" şeklinde özetlenen görüşü benimsemişlerdir.
Sağ siyasetçilerin hatası seküler bir hayat tarzını ve dünya görüşünü seçmiş olan bireylerin kendilerini ve tercihlerini "laik" olarak tanımlama ihtimalini reddetmeleridir. Yaşam tarzları ve dünya görüşleri açısından dini vicdanın ötesine çıkarmayan fertler "seküler birey"dirler. Bu bireyler kendilerini "seküler" yerine "laik" olarak tanımlamak istiyorlarsa bunları yok saymaya veya "siz laik değilsiniz" demeye gerek yoktur. Bu anlamda laik birey olabilir.
Öte yandan, Sezer gibi düşünenlerin hatası ise dünya görüşü olan laiklik ile anayasal prensip olan laikliği birbirine karıştırmalarıdır. Laiklik, gerek Türk Anayasası'nda gerekse diğer ülkelerin anayasalarında geçtiği şekli ile, din ile devlet arasındaki ilişkileri belirleyen siyasî bir prensiptir. Anayasal bir prensip olarak laikliğin iki temeli vardır: 1) Laik bir devlette kanun koyucu Meclis ile davalara bakan mahkemeler herhangi bir dinî kural veya kurum tarafından kontrol edilmezler, 2) Laik devlet tüm dinlere ve dinsizliğe tarafsız davranır.
Bireysel hayat görüşü olarak laiklik, şahsın dini, dünya hayatının dışında sadece bir vicdan meselesi veya vicdanda bile olmaması gereken bir olgu olarak görmesidir. Bu manadaki laiklik, evet, bir hayat görüşüdür, fakat birçok alternatif hayat görüşünden sadece bir tanesidir. Laik devlet, dünya görüşü ve yaşam tarzı olarak dini dünya işlerine karıştırmayan bireylere olduğu gibi, hayatlarında dine yer veren bireylere de tarafsız davranmak zorundadır. Hayat görüşü olan laikliği ne Türk devleti ne de başka bir laik devlet resmi olarak kabul edebilir. Edilirse o devlet tarafsızlığını kaybeder.
Bu konudaki en önemli örneklerden birisi Belçika'dır. Bu ülkede laiklik, toplumun ideolojik çeşitliliğinin bir parçası olarak görülmektedir. Belçika devleti dini gruplara para yardımı yaparken kendilerini hayat görüşü açışından laik olarak tanımlayanları da bir grup kabul ederek onlara da maddi destekte bulunmaktadır. Böylelikle Belçika laikliği bir yaşam tarzı olarak ele alan laik vatandaşlarını çeşitli dinî gruplarla eşit bir topluluk olarak kabul etmektedir. Öte yandan Belçika laikliğin resmi ve devlet tarafından dayatılan bir dünya görüşü olmasını reddeder.
Laik devlet vatandaşlarının laik bireyler olmasını sadece "laik devleti savunma ve laiklik karşıtı rejimleri reddetme" anlamında isteyebilir. Başbakan Erdoğan da 14 Mart 2007'de yaptığı açıklamada bu noktayı kabul ederek devletin laik karakterini savunma anlamında kendisini laik bir birey olarak tanımlayabileceğini beyan etmiştir. Bir hayat görüşü olarak laiklik hakkındaki yanlış anlamaların yanı sıra, anayasal prensip olarak laiklik üzerinde de yanlış varsayımlar yapılmaktadır. Özellikle laikliğin sosyal hayatta dinî semboller ile ilişkisi üzerinde çarpık bir genelleme dillendirilmektedir.
2- Laiklik, dinin sosyal hayata etkisine izin vermez.
Anayasa Mahkemesi 16 Ocak 1997 tarihli kararında Niyazi Berkes'e atıfta bulunarak laikliğin din-devlet ayrımı olmadığını iddia etmiştir. Kararda bahsi geçen tanıma göre laiklik din işleri ile dünya işlerini ayıran bir rejimdir. Bu ifade ile anlatılmak istenen, sadece devlet içinde din ve dünya işleriyle, ilgili otoritelerin birbirinden ayrılması değil, aynı zamanda sosyal hayatın eğitim, aile, ekonomi, hukuk, görgü kuralları, kıyafet vb. gibi cephelerinin din kurallarından ayrılarak, zamana ve yaşamın zorunluluklarına, gereklerine göre saptanmasıdır.
Bu tanım Tunus ve Özbekistan gibi otoriter ülkelerde bile eşine rastlanmayacak kadar radikal, dini devlet eli ile vicdanlarla sınırlamayı amaçlayan bir yaklaşımı ifade etmektedir. Tanımda devlete yüklenen sosyal mühendislik misyonu toplumu sekülerleştirmeyi amaçlamaktadır. Halbuki laiklik ve sekülerleşme biribirinden bağımsız iki kavramdır. Sekülerleşme, dinin bireysel tercihler, aile içi ilişkiler ve genel anlamda sosyal hayat üzerindeki etkisinin azalması veya yok olmasını içeren sosyal bir süreçtir. Tabandan tavana, fertten topluma doğru gelişebilen bu tedrici süreç, bireylerin istek ve kararları ile ortaya çıkar veya çıkmaz. Laik devletin bu sürece müdahalesi, tarafsızlığının bitmesi anlamına gelir. Zira anayasal bir prensip olarak laiklik, yukarıda değinildiği gibi siyasî bir prensiptir ve bireylerin veya toplumun değil, devletin karakterini belirler. Laik devlet toplumun dinsizleşmesi veya dindarlaşması konusunda tavır almaz. Bu nedenle, geniş manası ile sosyal hayatta dinî sembol ve söylemlerin yer alıp almaması onu ilgilendirmez. Laikliğin gereği olan tarafsızlığını korumak için devlet, dinî olan veya olmayan arasında tercih yapmaz.
Bu açıdan bir birey veya kurumun laikliği benimseyip benimsemediği ancak şu iki ilkeye karşı tutumu açısından değerlendirilebilir: a) Meclis'in ve mahkemelerin laik karakteri ve b) devletin tüm dinlere ve dinsizliğe karşı tarafsızlığı. Türkiye'de kanun yapma ve muhakemenin laik karakteri üzerinde neredeyse tam bir uzlaşma vardır. Ali Çarkoğlu ve Binnaz Toprak'ın 2006 yılındaki araştırmasına göre genel anlamı ile şeriat hukukuna özlem duyanlar Türkiye'de ancak yüzde 9'luk bir orana sahiptir. O nedenle asıl laiklik tartışması devletin tarafsızlığı noktasında yoğunlaşmaktadır. Tüm dinî ve din dışı grupların eşit vatandaşlık haklarından faydalanmasını savunanlar anayasal laikliği gerçek anlamında savunmuş olurlar. Bu tür bir savunma dinî sembollerin kamusal alandan dışlanması gibi muğlak bir iddiadan daha önemli ve gerçekçidir. Bu tutum liberal demokrasi ile de çok daha uyumludur.
Değişik kararlarında değindiği üzere, Anayasa Mahkemesi Türkiye'deki laiklik uygulamalarının diğer demokratik ülkelerdekine göre daha sert olduğunu kabul etmektedir. Fakat bu katılığı meşrulaştırmak için bazı gerekçeler öne sürmektedir. Bu gerekçelerin en önde gelenlerinden biri İslam ile Hıristiyanlık arasında var olduğu iddia edilen değişmez farklılıktır.
Yazımızın ikinci bölümü bu üçüncü iddiayı detaylı olarak ele alacak ve ardından dördüncü ve son yanılsamanın incelenmesi ile sona erecektir
Thursday, July 3, 2008
Darbeciler bölse bile biz birleştiririz... (Ferhat Kentel den Alıntıdır)
Anayasa Mahkemesi’nin, üniversitelerde eşitliği sağlayan ve başörtüsüne izin veren Anayasa maddesini iptal etmek üzere aldığı son karar işe yaradı. Yasemin Çongar’ın gayet yaratıcı benzetmesiyle ‘Kardinaller Konseyi’ kıvamındaki mahkemenin başvurduğu ‘hukuk’, ‘hukukun üstünlüğü’ gibi sözlerin söylemden ya da toplumdaki eşitsizliği saklayan bir örtüden başka bir şey olmadığı açığa çıktı. Etyen Mahçupyan da mahkemenin vereceği kararın ‘içerik’ (esas) itibariyle mi, yoksa ‘şeklî’ mi olacağı tartışmasının aslında anlamlı olmadığını açık bir şekilde yazdı. Çünkü mahkemenin kararı zaten ‘esas’ olarak ideolojik ve bürokratik bir vesayet rejiminde yaşıyor olduğumuza işaret ediyor. “Onun dışındaki hemen her şey, yani hukuk, demokrasi, laiklik vs. aslen şeklî nitelikte unsurlardır ve halkımızın yargı önünde eşitsiz bir konumda kalmasını garanti eden ilkesel yaklaşımlar niteliğindedir.” (“Mahkeme haklı!”, Taraf, 10.6.2008)
Yani zaten eşitlik kaygısı olmayan, hukuka saygısı olmayan bir takım kurum insanlarının aldığı karar esas olarak bir hukuk meselesi değil. Mesele ‘eşitlik ve özgürlükler’ meselesi ve bu meselenin çözümü için mahkemenin aldığı kararın ötesine, kararın ilişkilendiği darbeci zihniyete bakmak gerekiyor. Ve daha da önemlisi, bir ‘iktidar dili’ni ve sınıfsallaşmış bir zümrenin egemenliğini yansıtan bu kararın (ve onu besleyen zihniyetin) toplum üzerindeki etkilerine bakmak grekiyor.
Mahkeme kararına damgasını vuran zihniyetin uzantılarından biri olan (aslında kim kimin uzantısı çok belli değil ama neyse) Ergenekon davasından tutuklu bulunan Veli Küçük’ün Alman ırkçı subaylarıyla bağlantılı olduğu ortaya çıkmış. Küçük, faşist Gerhard Frey’in gazetesine 2003’te konuşmuş ve “Türkiye uzun yıllar darbe görmüyor. Bu bir hata ama yakında darbe olacak” demiş...
Habire Türkiye’de bazı sivil toplum kuruluşlarına, entelektüellerine “Sorosçu” , “Fethullahçı” yakıştırmaları yapıp, onları yurtdışından para alan hainler olarak suçlayan bir zihniyetin terör örgütünün, aslında kendisinin yurtdışından finansal destek alması kendi başına ilginç bir durum ama uzun süre darbe olmaması da hakikaten ‘anormal’ bir durum! Darbe denilen şeyin belli bir ritmi, periyodu olması lazım. En azından mesela 10 yılda bir olması, süreklilik arzetmesi lazım, çünkü arası uzayınca insanlar gene normal yaşamaya başlıyorlar ve ne yazık ki, ‘düşmansızlaşıyorlar’...
Çünkü darbeciler kendi çıkarlarını korumak için, ‘sahip oldukları düzenin’ bekası için düşmana ihtiyaç duyarlar. Oysa toplumsal aktörler, konuştukça, kendi başlarının çaresine bakıp, sorunlarını çözdükçe varolan düzeni fiilen sorgularlar. İşte darbeciler için bu tahammül edilemez bir durumdur. Zaten darbecilerin şahı Hitler de aynı mantığı vazetmiyor muydu? “Düşman yaratın ve düşmanı ‘tek’e indirin; insanların kafasını karıştırmayın” deyip durmuyor muydu?
Bizim memleketin darbeci zihniyeti de böyle işliyor; düşman yaratıyor, bölebildiği kadar bölüyor, ikiye, üçe, beşe, ona... Bunun için de başvurduğu en güçlü yöntem ‘korku’ atmosferi yaratmak...
“Biliyor musunuz? Bütün dünya Türklere düşmanmış, bütün dünya Türkleri önce parçalayıp, sonra küçük lokmalar halinde yutmaya niyetliymişler; Amerikalılar Türkiye’de dünya rezervlerinin yüzde 70’inin bulunduğu bor madenini ele geçirmek için bizi bölmeye çalışıyorlarmış; ABD Ortadoğu’da egemenlik kurmak için Türkiye’de ‘Ilımlı İslam’ projesini tezgahlamış; Abdullah Gül Amerikalılarla antlaşma imzalamış, ‘Sözde Kürdistan’ kurulacakmış; AB Kürtleri kullanarak, terörü besleyerek Türkiye’yi bölmeye çalışıyormuş; orman yangınlarını Yunanlılar çıkarmışlar; Ermeniler soykırımın tanınmasını sağlayıp, bizden toprak talep edeceklermiş; Yahudiler, gelecekte ‘Büyük İsrail’i kurmak için, güneydoğu bölgemizdeki tarım arazilerini satın alıyormuş; Rum Ortodoks Patrikhanesi ekümenik olma iddiasıyla İstanbul’da bağımsız bir devlet kuracakmış; misyonerler fakir insanları parayla Hıristiyan yapıyormuş; başörtülü kızlar kendilerine para verildiği için başörtüsü takıyorlarmış; yabancılar milli değerlerimizi unutturmak için bize ahlaksızlık öğretiyorlarmış; Türklüğümüzü unutturmak için Ata’mızın heykellerini kaldırmamızı istiyorlarmış; Tuzla tersanesinde işçi ölümleri aslında dünya piyasasında öncü bir yere sahip olan gemi inşa sanayimizi baltalamak için hazırlanan bir komploymuş; İstanbul Bilgi Üniversitesi’ni Soros satın almış; Taraf gazetesi aslında Fethullahçıymış...”
Komplolar, yabancılar, bölücüler, hainler, şeriatçılar... Bütün bu ‘tehlikelerin’ anlamlı olup olmaması, birbirleriyle çelişip çelişmemesi önemli değil... Ancak, Kontrgerilla, Ergenekon, Özel Harp Dairesi, Batı Çalışma Grubu, Cumhuriyet Çalışma Grubu ve daha bilumum ‘Psikolojik Harekat’ örgütlerinin faaliyetleri sonuç yaratıyor. Ve bu toplumun insanları olarak, bu yoğun bombardıman karşısında, psikolojik olarak harekatın parçası oluyoruz. Herkes yukarıda sunulan komplo tepsisinin üzerindeki acı şekerlemelerin hepsini birden alamıyor tabii ki; çünkü hepsini birden hazmetmek zor ama içlerinden bir kısmını, rengi, tadı en çok hoşumuza gideni, meşrebimize en uygun olanı alıp kendi malımız gibi kullanmaya başlıyoruz. Ancak bir kere bu tepsiden beslenmeye başladığımızda arkası geliyor; hem de hiç umulmadık yerlerde hayatımız ve varoluşumuz adeta bu ‘psikolojinin’ işaretleriyle bezenmeye başlıyor. Psikolojik harekatın komplo tasarımlarından ve düşman inşaatlarından üzerimize yapışan ruh haliyle, etrafımızı saran insanları da potansiyel düşmanlar olarak görmeye başlıyoruz.
O zaman da komploların maddi gerçekliklerini tamamlamak üzere malzeme üretmeye başlıyoruz:
“Biliyor musunuz? Boğaziçi, Bilgi ve Fatih üniversitelerine başörtülü öğrenciler giriyorlarmış; üst kat komşumuz gizli Ermeniymiş, alt kat komşumuz Sabetaycıymış; karşı komşumuz Kürt bakkaldan alışveriş yapıyormuş; iki alt komuşumuzun kızı yabancı birisiyle evlenecekmiş; sol çaprazdaki dul komşunun evine bir erkek girmiş; sağ çaprazdaki bekar öğrenciler dün gece alem yapmışlar; liseden dönem arkadaşımız türbana özgürlük bildirisine imza atmış; işyerindeki müdür yardımcısının eşi kapalıymış; sekreter Aleviymiş, gizli gizli oruç yiyormuş; şu evine bayrak asmamış, bunun evinde Atatürk resmi yokmuş...”
Toplumsal hayatımızın üzerinde sürdürülen psikolojik harekatlarla, dayatılan korkularla hayatımız ‘komplo’larla sarılıyor, farklılığı düşman haline getiren dil hayatımızı işgal etmeye başlıyor. Ancak paradoksal bir biçimde, korku inşasından en çok etkilenebilecek muhafazakar kesimlerden belki çok daha fazla, modernist eğitimden geçmiş, “okumuş yazmış” kesimler bu korku politikalarının esiri oluyorlar.
‘Korku gündemine’ uygun bir örneği -başörtüsü sorununu- düşünelim... Örneğin ‘çocuklarda başörtüsü’ meselesini ele alalım. Türkiye’de laik çevrelerde yaygın bir şekilde, ‘küçük yaşta başörtüsüne sokulmuş’ kız çocuklarının gelecek için yarattığı korkudan bahsedilir. Yani buna göre, küçük kız çocuklarının başörtü takması ‘anormaldir’ ve çözülmesi çok zor karmaşıklığa neden olabilecek niteliktedir. Ancak durum çok daha basittir. Küçük yaşta ‘başörtü takmak’, kız çocuğun yaşamış olduğu dindar ve/veya geleneksel aile ve çevrede en basit ifadesiyle ‘normal’dir. Tıpkı, küçük yaşta ‘başörtü takmama’nın (‘başı açık olma’nın), başka bir kız çocuğunun yaşamış olduğu modern-seküler-laik aile ve çevrede en basit ifadesiyle ‘normal’ olması gibi... Aradaki fark şudur: modern-seküler çevreler modernleşmenin bütün ehlileşme operasyonlarından geçmiş ve bu operasyonlar sonunda maruz kaldıkları homojenleştirici yeni ve ithal değerleri ‘normal’ olarak içselleştirmiş; dindar çevreler ise çok daha uzun bir sürecin içinden gelen ‘baş örtme’ pratiklerini ‘normal’ olarak içselleştirmişlerdir. Aslında başörtü takmak, ‘çocuk bedenini ele geçirmeye’ çalışan moderniteden eski, ancak, modernitenin ehlileştirme pratiklerine karşı yeniden rakip olan başka bir stratejinin tezahürlerinden biridir...
Yani diğer bir çok korku unsuru gibi, gerçek zannettiğimiz korkular ‘öğrendiğimiz’ korkulardır. Varolan bir düzenin -yargıç spekülasyonları, çeteler, ya da daha sıradan ideolojik aygıtlarıyla - öğrettiği ve ‘gerçek’ diye pompaladığı, bu topluma ait gerçekliklerdir.
Ve herkes komplo ve paranoya tepsisinden beslenirken, biraz durup mesafe almak gerekiyor. Mahkemeleri mahkeme kararlarıyla, psikolojik harekatçıları harekatlarıyla başbaşa bırakıp, şimdi sosyalistlerin, müslümanların, çağdaşların, Türklerin, Kürtlerin ve tüm bireylerin bakmaları gereken mevzu şu. Her darbe, her darbeci müdahale bizim hayatımızı ‘biz ve onlar’, ‘siyah ve beyaz’ diyerek ikiye bölüyor... Yarattıkları paranoya hayatımızı karartıyor, içiçeliğimizi bozuyor, parçalıyor, bölüyor ve komşumuzu bile düşmanlaştırıyor. Oysa bu bizim hayatımız değil... Parçalanan hayatlarımızı yeniden birleştirmek için öncelikle korkularımızın nasıl bu kadar yaygın olduğunu düşünmek gerekiyor. Belki o zaman, kaybetmekten çok korktuğumuz özgürlüklerimizin önünün açılabileceğini görürüz.
Zaten şimdiye kadar hep öyle olmadı mı?
Kaynak : http://www.gazetem.net/fkentelyazi.asp?yaziid=371
Yani zaten eşitlik kaygısı olmayan, hukuka saygısı olmayan bir takım kurum insanlarının aldığı karar esas olarak bir hukuk meselesi değil. Mesele ‘eşitlik ve özgürlükler’ meselesi ve bu meselenin çözümü için mahkemenin aldığı kararın ötesine, kararın ilişkilendiği darbeci zihniyete bakmak gerekiyor. Ve daha da önemlisi, bir ‘iktidar dili’ni ve sınıfsallaşmış bir zümrenin egemenliğini yansıtan bu kararın (ve onu besleyen zihniyetin) toplum üzerindeki etkilerine bakmak grekiyor.
Mahkeme kararına damgasını vuran zihniyetin uzantılarından biri olan (aslında kim kimin uzantısı çok belli değil ama neyse) Ergenekon davasından tutuklu bulunan Veli Küçük’ün Alman ırkçı subaylarıyla bağlantılı olduğu ortaya çıkmış. Küçük, faşist Gerhard Frey’in gazetesine 2003’te konuşmuş ve “Türkiye uzun yıllar darbe görmüyor. Bu bir hata ama yakında darbe olacak” demiş...
Habire Türkiye’de bazı sivil toplum kuruluşlarına, entelektüellerine “Sorosçu” , “Fethullahçı” yakıştırmaları yapıp, onları yurtdışından para alan hainler olarak suçlayan bir zihniyetin terör örgütünün, aslında kendisinin yurtdışından finansal destek alması kendi başına ilginç bir durum ama uzun süre darbe olmaması da hakikaten ‘anormal’ bir durum! Darbe denilen şeyin belli bir ritmi, periyodu olması lazım. En azından mesela 10 yılda bir olması, süreklilik arzetmesi lazım, çünkü arası uzayınca insanlar gene normal yaşamaya başlıyorlar ve ne yazık ki, ‘düşmansızlaşıyorlar’...
Çünkü darbeciler kendi çıkarlarını korumak için, ‘sahip oldukları düzenin’ bekası için düşmana ihtiyaç duyarlar. Oysa toplumsal aktörler, konuştukça, kendi başlarının çaresine bakıp, sorunlarını çözdükçe varolan düzeni fiilen sorgularlar. İşte darbeciler için bu tahammül edilemez bir durumdur. Zaten darbecilerin şahı Hitler de aynı mantığı vazetmiyor muydu? “Düşman yaratın ve düşmanı ‘tek’e indirin; insanların kafasını karıştırmayın” deyip durmuyor muydu?
Bizim memleketin darbeci zihniyeti de böyle işliyor; düşman yaratıyor, bölebildiği kadar bölüyor, ikiye, üçe, beşe, ona... Bunun için de başvurduğu en güçlü yöntem ‘korku’ atmosferi yaratmak...
“Biliyor musunuz? Bütün dünya Türklere düşmanmış, bütün dünya Türkleri önce parçalayıp, sonra küçük lokmalar halinde yutmaya niyetliymişler; Amerikalılar Türkiye’de dünya rezervlerinin yüzde 70’inin bulunduğu bor madenini ele geçirmek için bizi bölmeye çalışıyorlarmış; ABD Ortadoğu’da egemenlik kurmak için Türkiye’de ‘Ilımlı İslam’ projesini tezgahlamış; Abdullah Gül Amerikalılarla antlaşma imzalamış, ‘Sözde Kürdistan’ kurulacakmış; AB Kürtleri kullanarak, terörü besleyerek Türkiye’yi bölmeye çalışıyormuş; orman yangınlarını Yunanlılar çıkarmışlar; Ermeniler soykırımın tanınmasını sağlayıp, bizden toprak talep edeceklermiş; Yahudiler, gelecekte ‘Büyük İsrail’i kurmak için, güneydoğu bölgemizdeki tarım arazilerini satın alıyormuş; Rum Ortodoks Patrikhanesi ekümenik olma iddiasıyla İstanbul’da bağımsız bir devlet kuracakmış; misyonerler fakir insanları parayla Hıristiyan yapıyormuş; başörtülü kızlar kendilerine para verildiği için başörtüsü takıyorlarmış; yabancılar milli değerlerimizi unutturmak için bize ahlaksızlık öğretiyorlarmış; Türklüğümüzü unutturmak için Ata’mızın heykellerini kaldırmamızı istiyorlarmış; Tuzla tersanesinde işçi ölümleri aslında dünya piyasasında öncü bir yere sahip olan gemi inşa sanayimizi baltalamak için hazırlanan bir komploymuş; İstanbul Bilgi Üniversitesi’ni Soros satın almış; Taraf gazetesi aslında Fethullahçıymış...”
Komplolar, yabancılar, bölücüler, hainler, şeriatçılar... Bütün bu ‘tehlikelerin’ anlamlı olup olmaması, birbirleriyle çelişip çelişmemesi önemli değil... Ancak, Kontrgerilla, Ergenekon, Özel Harp Dairesi, Batı Çalışma Grubu, Cumhuriyet Çalışma Grubu ve daha bilumum ‘Psikolojik Harekat’ örgütlerinin faaliyetleri sonuç yaratıyor. Ve bu toplumun insanları olarak, bu yoğun bombardıman karşısında, psikolojik olarak harekatın parçası oluyoruz. Herkes yukarıda sunulan komplo tepsisinin üzerindeki acı şekerlemelerin hepsini birden alamıyor tabii ki; çünkü hepsini birden hazmetmek zor ama içlerinden bir kısmını, rengi, tadı en çok hoşumuza gideni, meşrebimize en uygun olanı alıp kendi malımız gibi kullanmaya başlıyoruz. Ancak bir kere bu tepsiden beslenmeye başladığımızda arkası geliyor; hem de hiç umulmadık yerlerde hayatımız ve varoluşumuz adeta bu ‘psikolojinin’ işaretleriyle bezenmeye başlıyor. Psikolojik harekatın komplo tasarımlarından ve düşman inşaatlarından üzerimize yapışan ruh haliyle, etrafımızı saran insanları da potansiyel düşmanlar olarak görmeye başlıyoruz.
O zaman da komploların maddi gerçekliklerini tamamlamak üzere malzeme üretmeye başlıyoruz:
“Biliyor musunuz? Boğaziçi, Bilgi ve Fatih üniversitelerine başörtülü öğrenciler giriyorlarmış; üst kat komşumuz gizli Ermeniymiş, alt kat komşumuz Sabetaycıymış; karşı komşumuz Kürt bakkaldan alışveriş yapıyormuş; iki alt komuşumuzun kızı yabancı birisiyle evlenecekmiş; sol çaprazdaki dul komşunun evine bir erkek girmiş; sağ çaprazdaki bekar öğrenciler dün gece alem yapmışlar; liseden dönem arkadaşımız türbana özgürlük bildirisine imza atmış; işyerindeki müdür yardımcısının eşi kapalıymış; sekreter Aleviymiş, gizli gizli oruç yiyormuş; şu evine bayrak asmamış, bunun evinde Atatürk resmi yokmuş...”
Toplumsal hayatımızın üzerinde sürdürülen psikolojik harekatlarla, dayatılan korkularla hayatımız ‘komplo’larla sarılıyor, farklılığı düşman haline getiren dil hayatımızı işgal etmeye başlıyor. Ancak paradoksal bir biçimde, korku inşasından en çok etkilenebilecek muhafazakar kesimlerden belki çok daha fazla, modernist eğitimden geçmiş, “okumuş yazmış” kesimler bu korku politikalarının esiri oluyorlar.
‘Korku gündemine’ uygun bir örneği -başörtüsü sorununu- düşünelim... Örneğin ‘çocuklarda başörtüsü’ meselesini ele alalım. Türkiye’de laik çevrelerde yaygın bir şekilde, ‘küçük yaşta başörtüsüne sokulmuş’ kız çocuklarının gelecek için yarattığı korkudan bahsedilir. Yani buna göre, küçük kız çocuklarının başörtü takması ‘anormaldir’ ve çözülmesi çok zor karmaşıklığa neden olabilecek niteliktedir. Ancak durum çok daha basittir. Küçük yaşta ‘başörtü takmak’, kız çocuğun yaşamış olduğu dindar ve/veya geleneksel aile ve çevrede en basit ifadesiyle ‘normal’dir. Tıpkı, küçük yaşta ‘başörtü takmama’nın (‘başı açık olma’nın), başka bir kız çocuğunun yaşamış olduğu modern-seküler-laik aile ve çevrede en basit ifadesiyle ‘normal’ olması gibi... Aradaki fark şudur: modern-seküler çevreler modernleşmenin bütün ehlileşme operasyonlarından geçmiş ve bu operasyonlar sonunda maruz kaldıkları homojenleştirici yeni ve ithal değerleri ‘normal’ olarak içselleştirmiş; dindar çevreler ise çok daha uzun bir sürecin içinden gelen ‘baş örtme’ pratiklerini ‘normal’ olarak içselleştirmişlerdir. Aslında başörtü takmak, ‘çocuk bedenini ele geçirmeye’ çalışan moderniteden eski, ancak, modernitenin ehlileştirme pratiklerine karşı yeniden rakip olan başka bir stratejinin tezahürlerinden biridir...
Yani diğer bir çok korku unsuru gibi, gerçek zannettiğimiz korkular ‘öğrendiğimiz’ korkulardır. Varolan bir düzenin -yargıç spekülasyonları, çeteler, ya da daha sıradan ideolojik aygıtlarıyla - öğrettiği ve ‘gerçek’ diye pompaladığı, bu topluma ait gerçekliklerdir.
Ve herkes komplo ve paranoya tepsisinden beslenirken, biraz durup mesafe almak gerekiyor. Mahkemeleri mahkeme kararlarıyla, psikolojik harekatçıları harekatlarıyla başbaşa bırakıp, şimdi sosyalistlerin, müslümanların, çağdaşların, Türklerin, Kürtlerin ve tüm bireylerin bakmaları gereken mevzu şu. Her darbe, her darbeci müdahale bizim hayatımızı ‘biz ve onlar’, ‘siyah ve beyaz’ diyerek ikiye bölüyor... Yarattıkları paranoya hayatımızı karartıyor, içiçeliğimizi bozuyor, parçalıyor, bölüyor ve komşumuzu bile düşmanlaştırıyor. Oysa bu bizim hayatımız değil... Parçalanan hayatlarımızı yeniden birleştirmek için öncelikle korkularımızın nasıl bu kadar yaygın olduğunu düşünmek gerekiyor. Belki o zaman, kaybetmekten çok korktuğumuz özgürlüklerimizin önünün açılabileceğini görürüz.
Zaten şimdiye kadar hep öyle olmadı mı?
Kaynak : http://www.gazetem.net/fkentelyazi.asp?yaziid=371
Friday, June 20, 2008
22 yıl sonra, Eureka!..
1986 Dünya Kupası'ndan bir Meksika Mutfağı âşığı olarak döndüm ama bu ülkede adam gibi bir Meksika Lokantası bulamadım. Gittiklerim dandikti. Bir ara Ortaköy'de çok iyi bir tane açıldı ama, yaşamadı, nedense..
Kulağıma o zamandan çalınırdı.. "Yeşilköy'de mahalle arasında birkaç masalık minik bir lokanta var, çok çok iyi" diye..
Yeşilköy'e yolum pek düşmez. Düştüğünde etrafa baktım, bulamadım. Sordum bilen çıkmadı.. Unuttum gitti..
Tam 22 yıl sonra bir vesile Nebil söyledi. Hatta telefonunu bulup yer de ayırttı. Elimizde adres gittik, gene bulamadık. "Emniyet Müdürlüğünün karşısında" dediler. Ordaki polislere sorduk, bilemediler. Telefon ettik, elimizde telefon tarifi dinleye dinleye nihayet vardık. Emniyet Müdürlüğünün karşısında gerçekten. Elli metre ötede.. Ama polisin bile haberi yok. Biz önünden dört kez geçmişiz, farkında olmadan..
Marmit dünyanın en iyi gizlenmiş restoranı.. Çünkü, herkes gelsin istemiyorlar. Bileni gelsin yeter.. Bileni, tadını çıkaracak olanı..
Nasıl şirin bir minnacık dükkân..
Karı koca Baygınlar işletiyor. Mutfakta da onlar.. Her şey müşteri sipariş ettikten sonra başlıyor. Salata dahil önceden hazır bekleyen hiçbir şey yok.. Lezzetin temelinde o var zaten.. Her şey anında..
Serdar dünya tatlısı bir adam.. Nasıl ahbap olduk.. "Ne istersiniz" dedi.. "Burayı bulmak için 22 yıl bekledim. Sipariş yok, sana teslim oluyorum" dedim..
Yollamaya başladı içerden..
Tanrım bu nasıl bir lezzettir..
Her şey, ama her şey insana parmak yedirecek kadar güzeldi, birini ayırıp adını yazmıyorum..
Son zamanlarda bu kadar çok yediğimi hatırlamıyorum.. Az sonra uçağa binip İzmir'e gideceğim.. "Binerken tartarlarsa ek bagaj parası alırlar" dedim içimden. Öylesi.. Ama midemde zerre ağırlık yok..
Marmit'e tekrar tekrar gideceğim. Tüm dostlarımı da götüreceğim..
İstanbul Caddesi 58, Yeşilköy, adresinde. Telefonu da.. 0 212 573 8581.
kaynak : http://www.sabah.com.tr/haber,30BE441351764C2CAFE25A4B5F2CB103.html
Kulağıma o zamandan çalınırdı.. "Yeşilköy'de mahalle arasında birkaç masalık minik bir lokanta var, çok çok iyi" diye..
Yeşilköy'e yolum pek düşmez. Düştüğünde etrafa baktım, bulamadım. Sordum bilen çıkmadı.. Unuttum gitti..
Tam 22 yıl sonra bir vesile Nebil söyledi. Hatta telefonunu bulup yer de ayırttı. Elimizde adres gittik, gene bulamadık. "Emniyet Müdürlüğünün karşısında" dediler. Ordaki polislere sorduk, bilemediler. Telefon ettik, elimizde telefon tarifi dinleye dinleye nihayet vardık. Emniyet Müdürlüğünün karşısında gerçekten. Elli metre ötede.. Ama polisin bile haberi yok. Biz önünden dört kez geçmişiz, farkında olmadan..
Marmit dünyanın en iyi gizlenmiş restoranı.. Çünkü, herkes gelsin istemiyorlar. Bileni gelsin yeter.. Bileni, tadını çıkaracak olanı..
Nasıl şirin bir minnacık dükkân..
Karı koca Baygınlar işletiyor. Mutfakta da onlar.. Her şey müşteri sipariş ettikten sonra başlıyor. Salata dahil önceden hazır bekleyen hiçbir şey yok.. Lezzetin temelinde o var zaten.. Her şey anında..
Serdar dünya tatlısı bir adam.. Nasıl ahbap olduk.. "Ne istersiniz" dedi.. "Burayı bulmak için 22 yıl bekledim. Sipariş yok, sana teslim oluyorum" dedim..
Yollamaya başladı içerden..
Tanrım bu nasıl bir lezzettir..
Her şey, ama her şey insana parmak yedirecek kadar güzeldi, birini ayırıp adını yazmıyorum..
Son zamanlarda bu kadar çok yediğimi hatırlamıyorum.. Az sonra uçağa binip İzmir'e gideceğim.. "Binerken tartarlarsa ek bagaj parası alırlar" dedim içimden. Öylesi.. Ama midemde zerre ağırlık yok..
Marmit'e tekrar tekrar gideceğim. Tüm dostlarımı da götüreceğim..
İstanbul Caddesi 58, Yeşilköy, adresinde. Telefonu da.. 0 212 573 8581.
kaynak : http://www.sabah.com.tr/haber,30BE441351764C2CAFE25A4B5F2CB103.html
Tuesday, June 17, 2008
Thursday, June 12, 2008
You are fired!
1. "We're a Microsoft shop we only run Microsoft" (replace with any
vendor)
You've limited all design and architectural decisions down to one
vendor regardless of suitability, cost effectiveness or productivity
pushing up the cost of projects and potentially being left with an
unsuitable solution.
Risking the success of a project by restricting technology choice to
one vendor: you're fired!
2. Prohibiting Open Source Software
Despite the fact that an Open Source product may be the best solution
available a prohibition on OS software has prevented its use on projects.
Dismissing viable solutions with potential benefits to your business:
you're fired!
3. Single language
You've limited the performance of your development by prescribing that
all development be done in one single language. The fact that the
language may not be suitable for the job, will perform poorly or be
more expensive is ignored over complying with an arbitrary 'strategic'
decision to unify all development.
Running up costs because you can't choose the best tool for the job:
you're fired!
4. "I'm a Java developer I don't do Ruby" (replace with any languages)
Your language defines your role and you only work in that one core
language. You have no interest in other languages and believe your
language is the one true language.
I have no place in my development team for one-trick pony developers:
you're fired!
5. Documented not automated
You'd rather produce a 15 page document with screenshots on how to
deploy your application than spend less time automating it. You place
value on creating loads of documentation rather than producing things
that actually work.
Wasting money on something that will be immediately out-of-date and
no-one will read: you're fired!
6. No source control
Projects or critical dependancies have never been added to source
control or even worse there's no source control at all.
This is wholly unacceptable: you're fired!
7. Artifacts built off of developer boxes
Deployment means opening up Visual Studio, pressing F5, zipping up the
dlls and handing them over to IS to install (with a 15 page document).
You are a cowboy, this is simply unprofessional and amateurish: you're
fired!
8. No automated tests
You never write automated tests and simply rely on the old "run and
click about" or the "run the test console and check the results"
methods of testing.
No way of verifying your changes, there's no room for hackers: you're
fired!
9. No CI
There is no visibility of the state of the code base and as long as it
runs on your machine then that's OK by you.
No way of understanding the status of the code base: you're fired!
10. You're an architect
What more can I say? You probably disagree with this whole list
especially because it doesn't come with a Visio diagram and can't be
orchestrated in BizTalk. You're fired!
Source : http://jupitermoonbeam.blogspot.com/2008/06/10-things-that-should-get-devs-fired.html
vendor)
You've limited all design and architectural decisions down to one
vendor regardless of suitability, cost effectiveness or productivity
pushing up the cost of projects and potentially being left with an
unsuitable solution.
Risking the success of a project by restricting technology choice to
one vendor: you're fired!
2. Prohibiting Open Source Software
Despite the fact that an Open Source product may be the best solution
available a prohibition on OS software has prevented its use on projects.
Dismissing viable solutions with potential benefits to your business:
you're fired!
3. Single language
You've limited the performance of your development by prescribing that
all development be done in one single language. The fact that the
language may not be suitable for the job, will perform poorly or be
more expensive is ignored over complying with an arbitrary 'strategic'
decision to unify all development.
Running up costs because you can't choose the best tool for the job:
you're fired!
4. "I'm a Java developer I don't do Ruby" (replace with any languages)
Your language defines your role and you only work in that one core
language. You have no interest in other languages and believe your
language is the one true language.
I have no place in my development team for one-trick pony developers:
you're fired!
5. Documented not automated
You'd rather produce a 15 page document with screenshots on how to
deploy your application than spend less time automating it. You place
value on creating loads of documentation rather than producing things
that actually work.
Wasting money on something that will be immediately out-of-date and
no-one will read: you're fired!
6. No source control
Projects or critical dependancies have never been added to source
control or even worse there's no source control at all.
This is wholly unacceptable: you're fired!
7. Artifacts built off of developer boxes
Deployment means opening up Visual Studio, pressing F5, zipping up the
dlls and handing them over to IS to install (with a 15 page document).
You are a cowboy, this is simply unprofessional and amateurish: you're
fired!
8. No automated tests
You never write automated tests and simply rely on the old "run and
click about" or the "run the test console and check the results"
methods of testing.
No way of verifying your changes, there's no room for hackers: you're
fired!
9. No CI
There is no visibility of the state of the code base and as long as it
runs on your machine then that's OK by you.
No way of understanding the status of the code base: you're fired!
10. You're an architect
What more can I say? You probably disagree with this whole list
especially because it doesn't come with a Visio diagram and can't be
orchestrated in BizTalk. You're fired!
Source : http://jupitermoonbeam.blogspot.com/2008/06/10-things-that-should-get-devs-fired.html
Tuesday, June 10, 2008
Şiir (Hakkı Yalçın)
Karıştırma sayfaları
Yangın söner közden önce
Üzülmem mi sanıyorsun
Yürek ağlar gözden önce
hy
Yangın söner közden önce
Üzülmem mi sanıyorsun
Yürek ağlar gözden önce
hy
Sunday, June 1, 2008
Uyku (Can Dündar - Alıntıdır.)
Uyku
Bu aralar, özel bir proje için gece gündüz çalışıyorum. Çoğunluğun uyuduğu saatlerde ayakta olduğumdan, gündüz gözlerim ağır...
Uykuyu alt etmeye çalışıyorum; ama nafile...
Vücut, annesinin eteğinden çekiştiren bir çocuk gibi gün boyu gözkapaklarıma asılıp alacağını hatırlatıyor. Ödemezsem gerginleşiyor ya da salıyor kendini...
Vehbi Koç’un herkese önerdiği, İsmet Paşa’nın müdavimi olduğu yöntemi uyguluyorum ben de:
Ne kadar geç yatarsam yatayım erken kalkıyorum. Vücuda borcumu, öğleden sonra şekerlemesiyle ödüyorum.
Yarım saatlik siesta, bütün günü kurtarıyor.
* * *
Malum, zinde kalmak için günde ortalama 8 saat uyumamız tavsiye ediliyor.
Bu, günün 3’te 1’ine eşit...
Yani 60 yıllık bir ömrün 20’sini uykuda geçiriyoruz.
Bu hesapta, insan daha az uykuya alışınca hayat sayacına kontür yüklemiş gibi hissediyor.
Ama uyumama inadının, her daim uyurgezer insanlar yaratma ihtimali de var. Çünkü uykusuzluk, uykuya alışmış vücudun bağışıklık sistemini çökertiyor.
Tam da öğleden sonra kestirmesiyle beynimi 8 yerine 6 saatlik uykuya alıştırma mücadelesi verirken birden 3 saat uykuyla yaşayan bir insanla karşılaştım önceki hafta...
Fransız Cumhurbaşkanı’nın danışmanı, 50 kitabın yazarı Jacques Attali, Berlin’de dinlediğim konferansında günde sadece 3 saat uyuduğunu söyledi.
“Nasıl başardınız?” diye sorduk:
“Ölünce hep uyuyacağız n’asolsa” tadında bir cevap verdi:
“İkinci bir ömrüm olacak mı bilmiyorum. Onun için uykuda fazla vakit geçirmiyorum. Günde 3 saatten fazlasına ihtiyacım olmuyor.”
* * *
“Uyku tarihi”, onu yenen dehaların zafer öyküleriyle dolu...
Çoğu zafer, tanıdık bir yöntemle kazanılmış:
“Böl ve yönet!”
Uyku, yekpare bir blok olmaktan çıkarılıp parçalara bölünüyor ve güne dağıtılıyor.
Örneğin Leonardo da Vinci her 4 saatte bir yarım saat kestirirmiş. Yarım saatin sonunda kendiliğinden uyanır ve yine 4 saat çalışırmış. Böylece günde 3 saatlik uykuyla yaşarmış.
Thomas Edison bu yöntemi her 3 saatte bir 15 dakika olarak uygulamış ve toplam uyku süresini 2 saate indirmiş.
Winston Churchill, Napoleon gibi devlet adamları da bu yöntemle uykuyu azaltmışlar.
* * *
Bir başka yöntemi ise tam bir “uyku kaçkını” olan Nuri Çolakoğlu’ndan öğrenmiştim.
O, her gece 23.00’te yatıyor, 4 saat uyuyup 03.00’te kalkıyor. Dün arayıp bunun sırrını sordum:
“12 yaşımdan beri böyle bu düzen” dedi:
“Gece verimli değilimdir. Ama sabah 3’te kalkar kalkmaz makinenin başına otururum.”
Hatırlıyorum, birlikte çalıştığımız bir dönem, akşamları erken uyku basmaya başladığında, uykusunu her gün 5’er dakika erteleyerek vücudunu eski düzene döndürmüştü.
Leeds Üniversitesi’nin “Uykuyu her gün 5 dakika azalt” yöntemiyle 4 saatlik sağlıklı bir uyku düzeni sağlanabileceğini kanıtladığını da ondan öğrendim.
* * *
Biraz uyku sersemi yazılmış bu yazıyı, malum ama doğru bir klişeyle bitirelim:
“Çok uyanık kalabilmek değil, uyanıkken hayata değer katabilmek önemli...”
Kaynak : http://www.milliyet.com.tr/Default.aspx?aType=YazarDetay&ArticleID=761864&AuthorID=75&Date=02.06.2008&ver=49
Bu aralar, özel bir proje için gece gündüz çalışıyorum. Çoğunluğun uyuduğu saatlerde ayakta olduğumdan, gündüz gözlerim ağır...
Uykuyu alt etmeye çalışıyorum; ama nafile...
Vücut, annesinin eteğinden çekiştiren bir çocuk gibi gün boyu gözkapaklarıma asılıp alacağını hatırlatıyor. Ödemezsem gerginleşiyor ya da salıyor kendini...
Vehbi Koç’un herkese önerdiği, İsmet Paşa’nın müdavimi olduğu yöntemi uyguluyorum ben de:
Ne kadar geç yatarsam yatayım erken kalkıyorum. Vücuda borcumu, öğleden sonra şekerlemesiyle ödüyorum.
Yarım saatlik siesta, bütün günü kurtarıyor.
* * *
Malum, zinde kalmak için günde ortalama 8 saat uyumamız tavsiye ediliyor.
Bu, günün 3’te 1’ine eşit...
Yani 60 yıllık bir ömrün 20’sini uykuda geçiriyoruz.
Bu hesapta, insan daha az uykuya alışınca hayat sayacına kontür yüklemiş gibi hissediyor.
Ama uyumama inadının, her daim uyurgezer insanlar yaratma ihtimali de var. Çünkü uykusuzluk, uykuya alışmış vücudun bağışıklık sistemini çökertiyor.
Tam da öğleden sonra kestirmesiyle beynimi 8 yerine 6 saatlik uykuya alıştırma mücadelesi verirken birden 3 saat uykuyla yaşayan bir insanla karşılaştım önceki hafta...
Fransız Cumhurbaşkanı’nın danışmanı, 50 kitabın yazarı Jacques Attali, Berlin’de dinlediğim konferansında günde sadece 3 saat uyuduğunu söyledi.
“Nasıl başardınız?” diye sorduk:
“Ölünce hep uyuyacağız n’asolsa” tadında bir cevap verdi:
“İkinci bir ömrüm olacak mı bilmiyorum. Onun için uykuda fazla vakit geçirmiyorum. Günde 3 saatten fazlasına ihtiyacım olmuyor.”
* * *
“Uyku tarihi”, onu yenen dehaların zafer öyküleriyle dolu...
Çoğu zafer, tanıdık bir yöntemle kazanılmış:
“Böl ve yönet!”
Uyku, yekpare bir blok olmaktan çıkarılıp parçalara bölünüyor ve güne dağıtılıyor.
Örneğin Leonardo da Vinci her 4 saatte bir yarım saat kestirirmiş. Yarım saatin sonunda kendiliğinden uyanır ve yine 4 saat çalışırmış. Böylece günde 3 saatlik uykuyla yaşarmış.
Thomas Edison bu yöntemi her 3 saatte bir 15 dakika olarak uygulamış ve toplam uyku süresini 2 saate indirmiş.
Winston Churchill, Napoleon gibi devlet adamları da bu yöntemle uykuyu azaltmışlar.
* * *
Bir başka yöntemi ise tam bir “uyku kaçkını” olan Nuri Çolakoğlu’ndan öğrenmiştim.
O, her gece 23.00’te yatıyor, 4 saat uyuyup 03.00’te kalkıyor. Dün arayıp bunun sırrını sordum:
“12 yaşımdan beri böyle bu düzen” dedi:
“Gece verimli değilimdir. Ama sabah 3’te kalkar kalkmaz makinenin başına otururum.”
Hatırlıyorum, birlikte çalıştığımız bir dönem, akşamları erken uyku basmaya başladığında, uykusunu her gün 5’er dakika erteleyerek vücudunu eski düzene döndürmüştü.
Leeds Üniversitesi’nin “Uykuyu her gün 5 dakika azalt” yöntemiyle 4 saatlik sağlıklı bir uyku düzeni sağlanabileceğini kanıtladığını da ondan öğrendim.
* * *
Biraz uyku sersemi yazılmış bu yazıyı, malum ama doğru bir klişeyle bitirelim:
“Çok uyanık kalabilmek değil, uyanıkken hayata değer katabilmek önemli...”
Kaynak : http://www.milliyet.com.tr/Default.aspx?aType=YazarDetay&ArticleID=761864&AuthorID=75&Date=02.06.2008&ver=49
Tuesday, May 27, 2008
Cennet mektupları (62) (Hakkı Yalçın'dan alıntıdır)
Cennet mektupları (62)
Merhaba Hakkı Baba! Ülkemdeki yüksek gerilim kabloları, cennetteki çocukları bile etkiliyor. Hiç barıştan ve kardeşlikten yana olan bir politikacı göremeyecek mi bizim ülkemiz? Bizleri küçük yaşta öldüren sistem, diğer çocukları rahat bıraksın bari.
***
Anneler Günü'nde melek ablalar izin verdi, annemi uykuda izledim. Ayaklarındaki nasırlara papatya sürdüm. Cennetteki sis tabakasından yaptığım hırkayı örttüm üzerine. Duvardaki çocukluk resimlerime baktım saatlerce. Sonra döndüğümde, cennet aynasının önünde kendime baktım. Amma büyümüşüm.
***
Kuş haftası vardı geçenlerde. Leyleklerle koyu bir muhabbete daldık da onlar sadece doğum günümü hatırlıyor. "Seni biz taşıdık" diyerek, beni kandırıyorlar hâlâ. Kendilerine "leş kargası" denilmesinden rahatsız olan kargalarla akşam yemeği yedik, kuş sütü içtik. Çok zariftiler.
***
Dün gece, gökyüzünden dökülmüş hurda yıldızları topladık. Denizin ortasında onları temizledik ve yeniden gökyüzüne astık. Sonra bir baktık, yakamozlarda uyuyakalmışız.
***
Arada bir Nubar Terziyan'la buluşuyoruz, sana selamı var. Birlikte kitle imha silahlarına karşı bir formül geliştiriyoruz. Bulursak, önce sana haber vereceğiz.
***
Iraklı çocukların hepsi cennete geldiler, ama onlar cehennemin kapısında Amerikalı askerleri bekliyor. Melek ablalar da göz yumuyor, bu yasak bölgeye geçişe. Kimseye söyleme ama Iraklı çocuklara naylon torbalar içinde "tükürük bombası" yaptık. Amerikalı askerlerin yüzüne atacaklar.
***
Anlık yaşayan ikiyüzlü insanları boş ver Hakkı Baba! Gerçek yüzünü gizlemeyenleri bekliyor sonsuzluk. Allah'ın adaletine inananları... Yetimin öksüzün hakkını yediği için değeri yükselen alçakları değil.
***
Çocuklara iyi bak. Kendine de...
Kaynak : http://www.takvim.com.tr/yaz1206-3140-108.html
Merhaba Hakkı Baba! Ülkemdeki yüksek gerilim kabloları, cennetteki çocukları bile etkiliyor. Hiç barıştan ve kardeşlikten yana olan bir politikacı göremeyecek mi bizim ülkemiz? Bizleri küçük yaşta öldüren sistem, diğer çocukları rahat bıraksın bari.
***
Anneler Günü'nde melek ablalar izin verdi, annemi uykuda izledim. Ayaklarındaki nasırlara papatya sürdüm. Cennetteki sis tabakasından yaptığım hırkayı örttüm üzerine. Duvardaki çocukluk resimlerime baktım saatlerce. Sonra döndüğümde, cennet aynasının önünde kendime baktım. Amma büyümüşüm.
***
Kuş haftası vardı geçenlerde. Leyleklerle koyu bir muhabbete daldık da onlar sadece doğum günümü hatırlıyor. "Seni biz taşıdık" diyerek, beni kandırıyorlar hâlâ. Kendilerine "leş kargası" denilmesinden rahatsız olan kargalarla akşam yemeği yedik, kuş sütü içtik. Çok zariftiler.
***
Dün gece, gökyüzünden dökülmüş hurda yıldızları topladık. Denizin ortasında onları temizledik ve yeniden gökyüzüne astık. Sonra bir baktık, yakamozlarda uyuyakalmışız.
***
Arada bir Nubar Terziyan'la buluşuyoruz, sana selamı var. Birlikte kitle imha silahlarına karşı bir formül geliştiriyoruz. Bulursak, önce sana haber vereceğiz.
***
Iraklı çocukların hepsi cennete geldiler, ama onlar cehennemin kapısında Amerikalı askerleri bekliyor. Melek ablalar da göz yumuyor, bu yasak bölgeye geçişe. Kimseye söyleme ama Iraklı çocuklara naylon torbalar içinde "tükürük bombası" yaptık. Amerikalı askerlerin yüzüne atacaklar.
***
Anlık yaşayan ikiyüzlü insanları boş ver Hakkı Baba! Gerçek yüzünü gizlemeyenleri bekliyor sonsuzluk. Allah'ın adaletine inananları... Yetimin öksüzün hakkını yediği için değeri yükselen alçakları değil.
***
Çocuklara iyi bak. Kendine de...
Kaynak : http://www.takvim.com.tr/yaz1206-3140-108.html
PR Secrets for Startups
Editor’s Note: At a time when anyone can broadcast their opinions about your startup to the world, public relations requires a new level of engagement on the part of companies and entrepreneurs. But what are the new rules of PR? Guest author Brian Solis, who earlier this month wrote a post for us on the evolution of the press release, explains how public relations has changed and offers up 12 secrets of PR for startups. Warning: This a lengthy post. Its intent is to help companies navigate through the rough seas of traditional PR as it struggles, forcibly, to evolve and adapt to the new rules set forth by the Web (regardless of version number) .
Solis is the Principal of FutureWorks, a PR and New Media agency in Silicon Valley and also blogs at PR 2.0. Along with Geoff Livingston, Solis recently co-authored Now is Gone, a book that helps businesses learn how to leverage new and social media.
I’ve been overwhelmed with requests from executives and PR professionals to explain how this new media (r)evolution applies to them specifically and how they can make PR more effective and personal during these interesting times. I recently discussed it here and have been doing so for a long, long time. But since conversations and attention is discontinuous and distributed, I asked if I could bring this discussion to a more prominent online epicenter to help reach a wider array of those looking for answers.
The Long Road Back to Public Relations
Public Relations is experiencing a long overdue renaissance and its forcing PR stereotypes out from behind the curtain where they operated comfortably for far too many decades. It didn’t begin this transformation because of Web 2.0 or the latest Social Media wave, but instead in the 90’s when the Web gained mass adoption. Yes, it’s taken that long and it will continue to evolve over the next decade as communications professionals struggle with putting the public back in public relations.
Regardless of what we think we know about PR and the New Media or Social Media revolution, the truth is that we actually may know less about everything than we care to believe. These are times where we can lead and learn in order to improve an industry long plagued by misconceptions and the lack of PR for itself.
PR is now more than ever, something more capable and influential than simply writing and sending press releases to contacts generated by media databases. The media landscape has been completely blown open to not only include traditional media, but also bloggers and most importantly the very people we want to reach, our customers.
PR 1.0
About 100 years ago, Ivy Lee and Edward Bernays created and defined the art and science of modern-day PR. Believe it or not, their philosophies and contributions can still be used to further evolve PR today – especially when it comes to Social Sciences.
Over the years, the PR 1.0 publicity machine lost its way and its spark. We got caught up in hype, spin, buzzwords, and spam, and forgot that PR was supposed to be about Public Relations. But, its still how many companies continue to approach PR today.
Enter Social Media and the democratization of the Web and content. Now media and content producers are pushing back, demanding a more targeted and relevant form of outreach. For those who confuse Social Media with online marketing, Social Media is anything that uses the Internet to facilitate conversations between people – it is not the practice of social marketing. I say people, because it humanizes the process of communications when you think about conversations instead of companies marketing at audiences.
PR 2.0 = Conversational PR
The Web changed everything and this ongoing reinvention of PR has been dubbed PR 2.0 or New PR.
PR 2.0, as I defined it many years ago, is the realization that the Web changed everything, inserting people equally into the process of traditional influence. Suddenly we were presented with the opportunity to not only reach our audiences through media gatekeepers, but also use the online channels where they publish and share information to communicate more directly and genuinely.
At the very least, PR 2.0 is going back to the roots of PR to bring back relating to the public back into the process.
Now it’s about listening and, in turn, engaging influencers and stakeholders on their level. It forces PR to stop broadcasting and start connecting.
It is a chance to not only work with traditional journalists, but also engage directly with a new set of accidental influencers, and, it is also our ability to talk with customers directly.
No BS. No hype. It’s an understanding of markets, the needs of people, and how to reach them at the street level—without insulting everyone along the way. Conversational PR is becoming a hybrid of communications, customer service, evangelism, and Web marketing.
The evolution from PR 1.0 to PR 2.0 will result in more informed, effective, and meaningful Public Relations, without a version number. It’ll just be good PR.
So what does this mean for you?
It means you have to start thinking about things more intelligently, differently, and personally.
The Secrets
Maybe you’re an entrepreneur with a recently funded company in need of users, or perhaps you’re bootstrapped and actively seeking financing and you need a little something that will land you a more attractive term sheet.
Every VC, as well as every successful entrepreneur, will tell you that great PR can make you, whereas bad or mediocre PR can stifle your growth and possibly damage existing and prospective relationships. And, they all have ideas on how you should proceed.
But right now, the main thing that stands between you and success is getting those customers – and good press (traditional and new media) builds the bridge between you and them.
In order to get to the next level, you need to know the secrets of effective PR, especially in today’s competitive Web 2.0 world.
These are critical times for your business and you can’t simply entrust the future of your brand to anyone who knows how to write a press release, place it on the wire, and send it via email.
Secret #1
Understand You’re Not the Only Story in Town
Bloggers and reporters are some of the busiest people you could possibly hope to meet. They’re actively looking for the most interesting, relevant, and linkable stories out there, preferably before anyone else can run with it. But truthfully, they spend most of their time hacking through the weeds of generic or over-the-top inbound emails, press releases, Facebook messages, Skypes, SMSes, Tweets, and IMs. It’s almost a small miracle that anyone can ever get their story told.
At the end of the day, you’re not the only company with a great story. Just because your story is new doesn’t make it newsworthy.
Bloggers and journalists are interested in good stories and the more time you spend developing that story up front, for each person you’re trying to reach, the more you can help them help you.
Secret #2
Pick the Right Person or Team to Lead PR.
Your investors or advisors will tell you one of two things, usually starting with “you need PR.” From there, they’ll usually recommend that you either bring on an agency or consultant, one that they’ve worked with and can highly recommend. Or, they’ll suggest that you need to do it yourself (DIY) in order to build relationships with those who are highly respected in your target markets while conserving cash.
While DIY PR sounds good, you’ll quickly learn however, that it takes more time than you think to reach those people. Besides, you have other things to focus on and any good PR program will place you in a position to build relationships with the influencers that matter to your business.
Anyone can write a press release and blast it to a bunch of people. Remember, sometimes you get what you pay for and other times you just get ripped off. So, it’s important that you find the right solution that you can afford, but at the same time, offer your PR team the ability to deliver on the results that are realistic to what you need now.
When you do meet with PR people, evaluate them based on their ability to tell you succinctly who they have represented and pay attention to how well they summarize each company and what they do. Having existing relationships and the ability to show previous results is not optional.
Also quiz them on whether or not they understand the market, tech, benefits and the challenge as it relates to you specifically. If they can’t sell you on your product, how do you expect them to sell it to skeptical bloggers and journalists.
The two most important things to ask a potential PR consultant or agency are 1) do you have the bandwidth required to help us achieve these defined objectives and – if it’s an agency – 2) who’s going to work on my account and if it’s not you, can I meet the others on the team as well.
Secret #3
Participation is Marketing
You are equally important to the PR process. It doesn’t hurt to introduce yourself to bloggers or reporters offline and online to start building relationships with influencers who will help craft and guide your company across the market adoption bell curve.
Read and comment on their work. Send a brief intro email before you need anything. Attend one of the many tech networking events in your area to build your social capital, meet those who can help you, and those who you, in turn, can help as well.
Participation is marketing and by actively participating in both the online and real worlds, you forge relationships that will help your brand and social capital grow.
Keep in mind, how you participate, both online and in the real world, also contributes to your brand – especially in the realm of social media. Comments, social network profiles, blog posts, pictures you share, etc., are all discoverable in traditional search engines and new media search tools.
Secret #4
Identify The Target Audience For Every Step Of Your Growth
Observe and document where you are in the state of the technology and market adoption and determine realistic goals and objectives that will help your business get to the next step. This is an especially important part as it will reveal who your customers are and where they go for information.
Now more than ever, it’s important to realize that there is no “one” audience for your story. Influence is usually a left-to-right process that picks up momentum and mass attention along the way. It fans out in the process.
This step allows you to identify which voices, blogs or media outlets reach your target audiences right now and at every step of your growth (you’ll see that your audience evolves along with your company).
Secret #5
Don’t Launch on Mondays
Pick a news or launch date, say Thursday at 11:30 a.m. PST, and build in a cushion to start talking to the right people under embargo before you roll out. Mondays and early mornings are usually the most congested. Releasing it later will most likely earn greater attention.
A quick note on embargoes and exclusives. Embargoes are a form of sharing news with media where they agree to not publish the news before an agreed upon date/time. Whereas exclusives require that you give your story to one person, and one person only. Choose carefully, as once someone runs with the story; chances are that other newsmakers will pass.
Embargoes and exclusives are not to be manipulated or taken advantage of. You should respect them and the people you’re working with.
Allowing journalists and bloggers adequate time to prepare is critical. They’re busy and they need more than an hour to digest and write a story. Once a press release or the news is made public, they no longer pay attention anyway. Their job (in an ideal world) is to break news, not to rewrite press releases.
Determine which reporters and bloggers should be part of the initial news discussions (under embargo). I’m a huge proponent of the “less is more” embargo strategy to try to 1) demonstrate appreciation for those you want to work with—it should be different with each type of announcement you feel is truly “newsworthy,” according to which audiences the news is best suited; and 2) to reduce or eliminate the chance that someone might break the embargo by running the story early (usually by mistake—sometimes you learn the hard way though.)
Secret #6
No Two Bloggers or Journalists are Created Equal
Do your homework. Once you’ve identified those whom you’d like to work with before and after the news date, make sure that the PR team researches individual preferences for contact before they reach out.
This is about relationships and creating a value cycle from PR to bloggers, journalists and ultimately to the people you want to reach with your news. This hopefully isn’t the last time you’ll reach out to these influeners, so work with them, their way, in order to earn the opportunity to collaborate again.
Relationships are cultivated and should be mutually beneficial as dictated by the extra time the PR team takes to personalize and package the story and align it with their workflow.
Perception is everything. Do the legwork and the outreach that contributes to the reputation you wish to earn and maintain. Anything less takes away from it.
Secret #7
Measure Success, Not Traffic
Establishing metrics at the beginning is important for setting expectations on both sides as well as establishing the bar for performance. Coverage is important but no one can ever predict or guarantee whether or not the blogs or news media you target will cover a particular story. However, establishing a quantity (based on quality) of coverage to shoot for is healthy, as long as you take into consideration an attrition factor.
PR can also be measured by conversations sparked online due to initial coverage, referring traffic as well as registrations and/or downloads. Analysis and measurement will reveal a path for prioritizing your targets now and in the future.
Be realistic in the number of visitors you establish as a metric. Also, make sure the site’s registration or download process is simple and that the messages around it are short and powerful. PR can bring traffic all day long, but if visitors aren’t reminded as to why they’re there or if the process is at all too cumbersome, the conversion ratio of visitors to users will quickly diminish.
Secret #8
Customize the News For Each Influencer to Make His Or Her Job Easier
I’ve been privy to an uncountable array of company pitches and it never ceases to amaze me just how few can actually summarize what they do and why it matters.
Focus on the elevator pitch and make it compelling, memorable, and relevant. Brevity is key.
Make sure to summarize each news announcement with a couple of statements and bullets to quickly showcase why anyone should care. Package the story differently for each person you’re hoping to reach, as each will have different needs. Take the time to pull relevant screen shots, create user accounts for each person if necessary, customize video demos and screencasts, and anything else someone may need to write a story instead of having to spend precious time doing your work for you.
Yes, it’s time consuming. But this is about building individual relationships and not about broadcasting spam.
Secret #9
Get a Spokesperson
This one breaks my heart each and every time. As I mentioned before, I’ve witnessed thousands of startup presentations and a majority are too painful to endure. Company founders are naturally enthusiastic and passionate about their product, but unfortunately, that doesn’t necessarily make them the best spokesperson.
First impressions are everything, and publicly showcasing your company, on stage, online, in print, or via broadcast media, requires nothing less than a polished, personable, and contagious presentation.
As hard as it is to pass the torch, this is one of those times where you really don’t have much of a choice if you’re not absolutely, 100% the best voice of the company. All hope isn’t lost however. You can embrace media and presentation training, and when tied to a tight elevator pitch and convincing messaging platform, you may indeed emerge as the ideal spokesperson for your brand.
Secret #10
Your Company Blog is More Powerful Than You May Think
I’m sure you’ve all read that having a company blog is critical to maintaining communication with your community.
First, don’t under estimate it. Second, don’t over estimate it. A blog is the voice and the soapbox for thought leadership, vision, solutions, milestones, and advice. At the very least, it contributes to the personality of your corporate brand. The best blogs become a resource and a destination, which helps improve your bottom line. For example, Google’s official blog is number 16 in Technorati’s Top 100 list of popular blogs.
In a world of building relationships with bloggers, reporters, analysts, partners and customers, your strategy simply can’t rely on only contacting everyone when you have news. Relationships require cultivation and nurturing. The company blog can help.
Prior to and in between announcements, make sure you’re out there actively commenting on relevant blog posts. But don’t leave short, irrelevant, kiss-ass, or angry comments. Contribute to the value of the conversation and make sure it links back to your blog. Also host relevant conversations on your blog and link out to your most valuable contacts wherever possible. They do pay attention.
Maybe this goes without saying, but I’m going to mention it anyway. Don’t break your news on your own blog!
Like press releases crossing the wire, breaking news on your blog makes the news less valuable if others haven’t yet had an opportunity to break it for you first. It’s like the new car analogy. The value of the car drops the minute you drive it off the lot. Time your post for after when the news breaks and link to everyone who helped cover the story. (Unless, of course, you are Google, in which case you can do whatever you want)
Secret #11
Blogger Relations Extends from the “A-List” to the Magic Middle
Online conversations are distributed and it now requires PR to identify the relevant silos that reach valuable niche markets.
The best communications strategies will envelop not only authorities in new and traditional media, but also those voices in the “Magic Middle” of the attention curve. The Magic Middle, as David Sifry defined it, are the bloggers who have from 20-1000 other people linking to them. It is this group that enables PR people to reach The Long Tail and they help carry information and discussions among your customers directly in a true peer-to-peer approach. And, in many cases, these bloggers are your prospective customers. Their effects on the bottom line are constant and measurable over time.
Secret #12
Follow the Conversations and Join In
As much as media and blogger relations drive traffic and increase your user base, we can’t overlook the importance of social networks such as Facebook, Twitter, Pownce, Jaiku, Digg, Reddit, StumbleUpon, Delicious, Diigo, FriendFeed, Ning, Mixx, Bebo, Get Satisfaction, Google and Yahoo Groups (among many, many others). When executed and managed correctly, and genuinely, the referring numbers can outperform the best articles and posts and the relationships that you create within these networks will prove incredibly valuable throughout the life of your company.
This isn’t about promotion or social network spam. This is about dialog driven by the insight you garner from listening to and reading the people who are talking about your company – with or without your direct participation.
Try searching for your company, product, or competitor’s name in any of the above networks or any other social network, to see how they’re being discussed. By researching individual conversations, threads, and/or groups, you’ll find strategic points of entry across the board. This does take time, and may prove too overwhelming for you to run individually. Hiring a community manager or empowering your PR team to do so is a great place to start, that way they can point you to the conversations that require your attention or handle them directly.
Listening is as important as publishing. The best listeners make the best conversationalists. Make sure to keep a Google Alert for your company, spokespersons, and products. Reading and responding is critical to managing perceptions, sharing expertise, and building loyalty.
There’s no question, you have to compete for attention and in order to do so effectively and genuinely, you need someone who can help tell your story, the right way, through the people who reach your customers. It’s not an overnight process and it’s not something to “be gamed.” It’s a process of investing in, building and leveraging relationships now and in the long term. And yes, if you do things right, bloggers, reporters, and analysts will want to talk to you about your company and vision along the way.
source : http://www.techcrunch.com/2008/05/25/pr-secrets-for-startups/
Solis is the Principal of FutureWorks, a PR and New Media agency in Silicon Valley and also blogs at PR 2.0. Along with Geoff Livingston, Solis recently co-authored Now is Gone, a book that helps businesses learn how to leverage new and social media.
I’ve been overwhelmed with requests from executives and PR professionals to explain how this new media (r)evolution applies to them specifically and how they can make PR more effective and personal during these interesting times. I recently discussed it here and have been doing so for a long, long time. But since conversations and attention is discontinuous and distributed, I asked if I could bring this discussion to a more prominent online epicenter to help reach a wider array of those looking for answers.
The Long Road Back to Public Relations
Public Relations is experiencing a long overdue renaissance and its forcing PR stereotypes out from behind the curtain where they operated comfortably for far too many decades. It didn’t begin this transformation because of Web 2.0 or the latest Social Media wave, but instead in the 90’s when the Web gained mass adoption. Yes, it’s taken that long and it will continue to evolve over the next decade as communications professionals struggle with putting the public back in public relations.
Regardless of what we think we know about PR and the New Media or Social Media revolution, the truth is that we actually may know less about everything than we care to believe. These are times where we can lead and learn in order to improve an industry long plagued by misconceptions and the lack of PR for itself.
PR is now more than ever, something more capable and influential than simply writing and sending press releases to contacts generated by media databases. The media landscape has been completely blown open to not only include traditional media, but also bloggers and most importantly the very people we want to reach, our customers.
PR 1.0
About 100 years ago, Ivy Lee and Edward Bernays created and defined the art and science of modern-day PR. Believe it or not, their philosophies and contributions can still be used to further evolve PR today – especially when it comes to Social Sciences.
Over the years, the PR 1.0 publicity machine lost its way and its spark. We got caught up in hype, spin, buzzwords, and spam, and forgot that PR was supposed to be about Public Relations. But, its still how many companies continue to approach PR today.
Enter Social Media and the democratization of the Web and content. Now media and content producers are pushing back, demanding a more targeted and relevant form of outreach. For those who confuse Social Media with online marketing, Social Media is anything that uses the Internet to facilitate conversations between people – it is not the practice of social marketing. I say people, because it humanizes the process of communications when you think about conversations instead of companies marketing at audiences.
PR 2.0 = Conversational PR
The Web changed everything and this ongoing reinvention of PR has been dubbed PR 2.0 or New PR.
PR 2.0, as I defined it many years ago, is the realization that the Web changed everything, inserting people equally into the process of traditional influence. Suddenly we were presented with the opportunity to not only reach our audiences through media gatekeepers, but also use the online channels where they publish and share information to communicate more directly and genuinely.
At the very least, PR 2.0 is going back to the roots of PR to bring back relating to the public back into the process.
Now it’s about listening and, in turn, engaging influencers and stakeholders on their level. It forces PR to stop broadcasting and start connecting.
It is a chance to not only work with traditional journalists, but also engage directly with a new set of accidental influencers, and, it is also our ability to talk with customers directly.
No BS. No hype. It’s an understanding of markets, the needs of people, and how to reach them at the street level—without insulting everyone along the way. Conversational PR is becoming a hybrid of communications, customer service, evangelism, and Web marketing.
The evolution from PR 1.0 to PR 2.0 will result in more informed, effective, and meaningful Public Relations, without a version number. It’ll just be good PR.
So what does this mean for you?
It means you have to start thinking about things more intelligently, differently, and personally.
The Secrets
Maybe you’re an entrepreneur with a recently funded company in need of users, or perhaps you’re bootstrapped and actively seeking financing and you need a little something that will land you a more attractive term sheet.
Every VC, as well as every successful entrepreneur, will tell you that great PR can make you, whereas bad or mediocre PR can stifle your growth and possibly damage existing and prospective relationships. And, they all have ideas on how you should proceed.
But right now, the main thing that stands between you and success is getting those customers – and good press (traditional and new media) builds the bridge between you and them.
In order to get to the next level, you need to know the secrets of effective PR, especially in today’s competitive Web 2.0 world.
These are critical times for your business and you can’t simply entrust the future of your brand to anyone who knows how to write a press release, place it on the wire, and send it via email.
Secret #1
Understand You’re Not the Only Story in Town
Bloggers and reporters are some of the busiest people you could possibly hope to meet. They’re actively looking for the most interesting, relevant, and linkable stories out there, preferably before anyone else can run with it. But truthfully, they spend most of their time hacking through the weeds of generic or over-the-top inbound emails, press releases, Facebook messages, Skypes, SMSes, Tweets, and IMs. It’s almost a small miracle that anyone can ever get their story told.
At the end of the day, you’re not the only company with a great story. Just because your story is new doesn’t make it newsworthy.
Bloggers and journalists are interested in good stories and the more time you spend developing that story up front, for each person you’re trying to reach, the more you can help them help you.
Secret #2
Pick the Right Person or Team to Lead PR.
Your investors or advisors will tell you one of two things, usually starting with “you need PR.” From there, they’ll usually recommend that you either bring on an agency or consultant, one that they’ve worked with and can highly recommend. Or, they’ll suggest that you need to do it yourself (DIY) in order to build relationships with those who are highly respected in your target markets while conserving cash.
While DIY PR sounds good, you’ll quickly learn however, that it takes more time than you think to reach those people. Besides, you have other things to focus on and any good PR program will place you in a position to build relationships with the influencers that matter to your business.
Anyone can write a press release and blast it to a bunch of people. Remember, sometimes you get what you pay for and other times you just get ripped off. So, it’s important that you find the right solution that you can afford, but at the same time, offer your PR team the ability to deliver on the results that are realistic to what you need now.
When you do meet with PR people, evaluate them based on their ability to tell you succinctly who they have represented and pay attention to how well they summarize each company and what they do. Having existing relationships and the ability to show previous results is not optional.
Also quiz them on whether or not they understand the market, tech, benefits and the challenge as it relates to you specifically. If they can’t sell you on your product, how do you expect them to sell it to skeptical bloggers and journalists.
The two most important things to ask a potential PR consultant or agency are 1) do you have the bandwidth required to help us achieve these defined objectives and – if it’s an agency – 2) who’s going to work on my account and if it’s not you, can I meet the others on the team as well.
Secret #3
Participation is Marketing
You are equally important to the PR process. It doesn’t hurt to introduce yourself to bloggers or reporters offline and online to start building relationships with influencers who will help craft and guide your company across the market adoption bell curve.
Read and comment on their work. Send a brief intro email before you need anything. Attend one of the many tech networking events in your area to build your social capital, meet those who can help you, and those who you, in turn, can help as well.
Participation is marketing and by actively participating in both the online and real worlds, you forge relationships that will help your brand and social capital grow.
Keep in mind, how you participate, both online and in the real world, also contributes to your brand – especially in the realm of social media. Comments, social network profiles, blog posts, pictures you share, etc., are all discoverable in traditional search engines and new media search tools.
Secret #4
Identify The Target Audience For Every Step Of Your Growth
Observe and document where you are in the state of the technology and market adoption and determine realistic goals and objectives that will help your business get to the next step. This is an especially important part as it will reveal who your customers are and where they go for information.
Now more than ever, it’s important to realize that there is no “one” audience for your story. Influence is usually a left-to-right process that picks up momentum and mass attention along the way. It fans out in the process.
This step allows you to identify which voices, blogs or media outlets reach your target audiences right now and at every step of your growth (you’ll see that your audience evolves along with your company).
Secret #5
Don’t Launch on Mondays
Pick a news or launch date, say Thursday at 11:30 a.m. PST, and build in a cushion to start talking to the right people under embargo before you roll out. Mondays and early mornings are usually the most congested. Releasing it later will most likely earn greater attention.
A quick note on embargoes and exclusives. Embargoes are a form of sharing news with media where they agree to not publish the news before an agreed upon date/time. Whereas exclusives require that you give your story to one person, and one person only. Choose carefully, as once someone runs with the story; chances are that other newsmakers will pass.
Embargoes and exclusives are not to be manipulated or taken advantage of. You should respect them and the people you’re working with.
Allowing journalists and bloggers adequate time to prepare is critical. They’re busy and they need more than an hour to digest and write a story. Once a press release or the news is made public, they no longer pay attention anyway. Their job (in an ideal world) is to break news, not to rewrite press releases.
Determine which reporters and bloggers should be part of the initial news discussions (under embargo). I’m a huge proponent of the “less is more” embargo strategy to try to 1) demonstrate appreciation for those you want to work with—it should be different with each type of announcement you feel is truly “newsworthy,” according to which audiences the news is best suited; and 2) to reduce or eliminate the chance that someone might break the embargo by running the story early (usually by mistake—sometimes you learn the hard way though.)
Secret #6
No Two Bloggers or Journalists are Created Equal
Do your homework. Once you’ve identified those whom you’d like to work with before and after the news date, make sure that the PR team researches individual preferences for contact before they reach out.
This is about relationships and creating a value cycle from PR to bloggers, journalists and ultimately to the people you want to reach with your news. This hopefully isn’t the last time you’ll reach out to these influeners, so work with them, their way, in order to earn the opportunity to collaborate again.
Relationships are cultivated and should be mutually beneficial as dictated by the extra time the PR team takes to personalize and package the story and align it with their workflow.
Perception is everything. Do the legwork and the outreach that contributes to the reputation you wish to earn and maintain. Anything less takes away from it.
Secret #7
Measure Success, Not Traffic
Establishing metrics at the beginning is important for setting expectations on both sides as well as establishing the bar for performance. Coverage is important but no one can ever predict or guarantee whether or not the blogs or news media you target will cover a particular story. However, establishing a quantity (based on quality) of coverage to shoot for is healthy, as long as you take into consideration an attrition factor.
PR can also be measured by conversations sparked online due to initial coverage, referring traffic as well as registrations and/or downloads. Analysis and measurement will reveal a path for prioritizing your targets now and in the future.
Be realistic in the number of visitors you establish as a metric. Also, make sure the site’s registration or download process is simple and that the messages around it are short and powerful. PR can bring traffic all day long, but if visitors aren’t reminded as to why they’re there or if the process is at all too cumbersome, the conversion ratio of visitors to users will quickly diminish.
Secret #8
Customize the News For Each Influencer to Make His Or Her Job Easier
I’ve been privy to an uncountable array of company pitches and it never ceases to amaze me just how few can actually summarize what they do and why it matters.
Focus on the elevator pitch and make it compelling, memorable, and relevant. Brevity is key.
Make sure to summarize each news announcement with a couple of statements and bullets to quickly showcase why anyone should care. Package the story differently for each person you’re hoping to reach, as each will have different needs. Take the time to pull relevant screen shots, create user accounts for each person if necessary, customize video demos and screencasts, and anything else someone may need to write a story instead of having to spend precious time doing your work for you.
Yes, it’s time consuming. But this is about building individual relationships and not about broadcasting spam.
Secret #9
Get a Spokesperson
This one breaks my heart each and every time. As I mentioned before, I’ve witnessed thousands of startup presentations and a majority are too painful to endure. Company founders are naturally enthusiastic and passionate about their product, but unfortunately, that doesn’t necessarily make them the best spokesperson.
First impressions are everything, and publicly showcasing your company, on stage, online, in print, or via broadcast media, requires nothing less than a polished, personable, and contagious presentation.
As hard as it is to pass the torch, this is one of those times where you really don’t have much of a choice if you’re not absolutely, 100% the best voice of the company. All hope isn’t lost however. You can embrace media and presentation training, and when tied to a tight elevator pitch and convincing messaging platform, you may indeed emerge as the ideal spokesperson for your brand.
Secret #10
Your Company Blog is More Powerful Than You May Think
I’m sure you’ve all read that having a company blog is critical to maintaining communication with your community.
First, don’t under estimate it. Second, don’t over estimate it. A blog is the voice and the soapbox for thought leadership, vision, solutions, milestones, and advice. At the very least, it contributes to the personality of your corporate brand. The best blogs become a resource and a destination, which helps improve your bottom line. For example, Google’s official blog is number 16 in Technorati’s Top 100 list of popular blogs.
In a world of building relationships with bloggers, reporters, analysts, partners and customers, your strategy simply can’t rely on only contacting everyone when you have news. Relationships require cultivation and nurturing. The company blog can help.
Prior to and in between announcements, make sure you’re out there actively commenting on relevant blog posts. But don’t leave short, irrelevant, kiss-ass, or angry comments. Contribute to the value of the conversation and make sure it links back to your blog. Also host relevant conversations on your blog and link out to your most valuable contacts wherever possible. They do pay attention.
Maybe this goes without saying, but I’m going to mention it anyway. Don’t break your news on your own blog!
Like press releases crossing the wire, breaking news on your blog makes the news less valuable if others haven’t yet had an opportunity to break it for you first. It’s like the new car analogy. The value of the car drops the minute you drive it off the lot. Time your post for after when the news breaks and link to everyone who helped cover the story. (Unless, of course, you are Google, in which case you can do whatever you want)
Secret #11
Blogger Relations Extends from the “A-List” to the Magic Middle
Online conversations are distributed and it now requires PR to identify the relevant silos that reach valuable niche markets.
The best communications strategies will envelop not only authorities in new and traditional media, but also those voices in the “Magic Middle” of the attention curve. The Magic Middle, as David Sifry defined it, are the bloggers who have from 20-1000 other people linking to them. It is this group that enables PR people to reach The Long Tail and they help carry information and discussions among your customers directly in a true peer-to-peer approach. And, in many cases, these bloggers are your prospective customers. Their effects on the bottom line are constant and measurable over time.
Secret #12
Follow the Conversations and Join In
As much as media and blogger relations drive traffic and increase your user base, we can’t overlook the importance of social networks such as Facebook, Twitter, Pownce, Jaiku, Digg, Reddit, StumbleUpon, Delicious, Diigo, FriendFeed, Ning, Mixx, Bebo, Get Satisfaction, Google and Yahoo Groups (among many, many others). When executed and managed correctly, and genuinely, the referring numbers can outperform the best articles and posts and the relationships that you create within these networks will prove incredibly valuable throughout the life of your company.
This isn’t about promotion or social network spam. This is about dialog driven by the insight you garner from listening to and reading the people who are talking about your company – with or without your direct participation.
Try searching for your company, product, or competitor’s name in any of the above networks or any other social network, to see how they’re being discussed. By researching individual conversations, threads, and/or groups, you’ll find strategic points of entry across the board. This does take time, and may prove too overwhelming for you to run individually. Hiring a community manager or empowering your PR team to do so is a great place to start, that way they can point you to the conversations that require your attention or handle them directly.
Listening is as important as publishing. The best listeners make the best conversationalists. Make sure to keep a Google Alert for your company, spokespersons, and products. Reading and responding is critical to managing perceptions, sharing expertise, and building loyalty.
There’s no question, you have to compete for attention and in order to do so effectively and genuinely, you need someone who can help tell your story, the right way, through the people who reach your customers. It’s not an overnight process and it’s not something to “be gamed.” It’s a process of investing in, building and leveraging relationships now and in the long term. And yes, if you do things right, bloggers, reporters, and analysts will want to talk to you about your company and vision along the way.
source : http://www.techcrunch.com/2008/05/25/pr-secrets-for-startups/
Subscribe to:
Posts (Atom)